Haar ex-man haalde zijn schouders op.
— Het liep niet goed met Olja. We zijn uit elkaar gegaan. En ik dacht… Misschien is dit een teken? Dat ik naar jou terug moet?
— Een teken?
— Ja. We waren ooit dicht bij elkaar. We hebben een geschiedenis samen.
Lilia sloot haar ogen en telde tot tien.
— Sergej, zeg eerlijk: ben je gekomen omdat je mij miste, of omdat je hoorde dat ik nu geld heb?
Haar ex trok samen alsof iemand hem een klap had gegeven.
— Nee! Nou ja… Mama zei dat als jij nu rijk bent, alles weer teruggedraaid kan worden, — mompelde Sergej, nog steeds zonder op te kijken.
Er viel een zware stilte in het kantoor. Lilia stond stil en liet de woorden bezinken. Dus het ging niet om gevoelens. Niet om spijt of fouten rechtzetten. Gewoon omdat Valentina Petrovna gehoord had dat er geld was — en nu vond ze haar ex-schoondochter weer geschikt.
— Ik begrijp het, — zei Lilia langzaam. — Je moeder dacht dat nu ik een appartement en een bedrijf heb, jullie terug konden komen?
Sergej haalde zijn schouders op.
— Nou ja… Ze merkte gewoon op dat jij het nu goed voor elkaar hebt. En ze dacht dat we misschien een nieuwe kans moesten proberen. We waren tenslotte dichtbij.
— Waren. Drie jaar geleden. Tot jij zei dat we allebei beter af zouden zijn zonder elkaar.
— Lila, kom op. Ik was jong, dom. Ik wist niet wat ik verloor.
Lilia liep naar haar bureau, ging zitten en vouwde haar handen op het blad.
— Sergej, laten we eerlijk zijn. Als ik dit appartement, dit kantoor, dit geld niet had — was je dan gekomen?
Haar ex draaide het boodschappentasje in zijn handen.
— Waarschijnlijk niet. Maar het belangrijkste is toch dat we nu een kans hebben om alles te herstellen!
— Herstellen wat? Jij bent weggegaan. Je woonde met een andere vrouw. En nu, ineens, nu ik geld heb, herinner je je me weer?
— Zo is het niet! — Sergej keek haar eindelijk aan. — Ik dacht echt aan jou. Ik wist alleen niet hoe ik het moest aanpakken.
— Drie jaar lang wist je het niet?
Hij had geen antwoord.
Lilia stond op en liep naar het raam. Buiten viel de schemer, straatlantaarns gingen aan. De stad leefde zijn eigen leven, ongevoelig voor andermans drama.
— Ga weg, Sergej, — zei ze zacht, zonder zich om te draaien.
— Lila, wacht! Laat het ons in elk geval bespreken!
— Er valt niets te bespreken. Je kwam niet omdat je me miste. Je kwam omdat je moeder vond dat ik nu “geschikt” ben. Zulke relaties hoef ik niet.
— Je zult spijt krijgen! — riep Sergej, terwijl hij overeind sprong.
— Waarschijnlijk niet, — antwoordde Lilia rustig, nog steeds uit het raam kijkend.
Sergej bleef even staan, draaide zich toen om en vertrok, de deur hard achter zich dichtgooiend. Lilia zuchtte, ging terug naar haar bureau en werkte verder aan het rapport.
Haar nieuwe leven bracht rust. Een licht appartement met grote ramen, bloemen op de vensterbank, boeken op de planken. Alles was van haar, eerlijk verdiend. Lilia werd ’s ochtends wakker zonder wekker, zette koffie, keek naar het park buiten en genoot van de stilte.
Het bedrijf groeide. Er kwamen steeds meer klanten, het kantoor moest uitgebreid worden. Oksana deed het uitstekend, maar één assistente was niet genoeg meer. Lilia nam een tweede medewerker aan — een jongeman genaamd Denis, net afgestudeerd van een boekhoudcursus. Jong, energiek, leergierig.
Op een avond, toen Lilia thuis zat met een boek, kwam er een bericht van Sergej. Ze keek er lang naar, maar opende het uiteindelijk toch.
— Hallo. Hoe gaat het met je? Ik wilde al lang met je praten.
Lilia legde het boek neer en dacht na. Antwoorden voelde niet goed, maar volledig negeren was ook vreemd. Ze typte een kort bericht:
— Hallo. Alles goed. Waarover wilde je praten?
Het antwoord kwam binnen een minuut:
— Kunnen we afspreken? Ik heb iets belangrijks te bespreken.
— Sergej, we hebben alles al besproken. We hebben niets meer om over te praten.
— Alsjeblieft. Dit is echt belangrijk. Niet voor mij — ook voor jou.
Lilia fronste. Wat kon er nog belangrijk zijn? Ze typte:
— Wat dan precies?
