De deur sloot met een zacht klikje. Marina liet zich langzaam op de kruk zakken en stond zichzelf eindelijk toe te huilen. De tranen rolden over haar gezicht en lieten zoute sporen achter op haar lippen. Hoe lang zat ze zo – een minuut of een uur? De tijd loste op in de leegte die het appartement vulde.
De telefoon trilde op tafel. “Mam, hoe gaat het? Papa belde…” Haar dochter. De slimme Katja, zo gelijkend op haar vader met haar koppige blik en kuiltjes in haar wangen.
Marina legde de telefoon weg zonder te antwoorden. Wat kon ze zeggen? “Je vader is naar een meisje gegaan dat jonger is dan jij?” “Ik ben alleen op mijn zevenenvijftigste?” “Ik ben bang, dochter?”
De transformatie van Marina
De eerste weken veranderden in een eindeloze reeks van slapeloosheid, tranen en oorverdovende stilte. Marina liep als een spook door het appartement, struikelend over de sporen van dertig jaar samenleven. Daar stond zijn mok met het gebarsten oor – weggooien? Laten staan? In een vlaag van woede tegen de muur smijten? Zijn scheermes in de badkamer, zijn pantoffels naast het bed, zijn trui, ruikend naar die zo bekende eau de cologne.
“Mam, je eet helemaal niet,” Katja kwam elk weekend langs, vulde de koelkast met eten dat daarna bedierf. “Misschien moeten we naar de dokter?”
“Om me vol te stoppen met chemicaliën?” wimpelde Marina af. “Ik overleef het wel. Ik ben niet de eerste, niet de laatste.”
Maar diep van binnen wist ze niet – zou ze het overleven? ‘s Nachts lag Marina, vastgeklampt aan haar kussen, en stelde zichzelf steeds dezelfde vraag: wanneer? Wanneer was ze niet langer begeerlijk voor hem? Wanneer begon hij langs haar heen te kijken? Waarom had ze het niet eerder gemerkt?
“Je hebt je hier helemaal ingegraven, Marinotsjka,” buurvrouw Nina Petrovna ving haar bij de ingang. “Kom zaterdag met ons mee naar de club bij de bibliotheek! Daar zijn zulke interessante lezingen, en het publiek is netjes.”
“Wat voor club?” wimpelde Marina af. “Op mijn leeftijd is het al te laat om clubs te bezoeken.”
“Nou, nou,” schudde Nina Petrovna haar hoofd. “Ik ben vijf jaar ouder dan jij! En niets, ik leef! En na de scheiding van mijn tweede man, weet je, hoe was dat? En nu heb ik daar Arkady Semjonovitsj ontmoet, stel je voor?”
