Drie dagen eerder had Harold Lawson de documenten ondertekend die hem eigenaar maakten van 82% van Lawson Freight Solutions, het logistieke mkb-bedrijf dat dit pand in het centrum van Indianapolis betrok. Sindsdien droeg het logo aan de muur, de kantoren boven, de vrachtwagens die het Middenwesten doorkruisten – alles droeg weer zijn naam, op een manier die nog niemand begreep.
Hij had in een zwarte SUV met chauffeur kunnen aankomen, gekleed in een maatpak, gevolgd door een assistent die hem met een stevige handdruk en een plichtmatige glimlach zou hebben voorgesteld. In plaats daarvan had hij ervoor gekozen om alleen te komen, gekleed zoals hij altijd was – als een man die met zijn handen werkte, niet alleen met spreadsheets.
Hij wilde iets zien wat je niet met geld kon kopen: wie deze mensen werkelijk waren, zij die hem onbeduidend vonden.
In de minuten die volgden, zou de waarheid aan het licht komen.
De beproeving van Harold Hall
begon toen hij de receptie naderde. De receptioniste kon haar ergernis over zijn aanwezigheid nauwelijks verbergen. Op zijn naamkaartje stond “Chelsea Martin”.
“Hallo,” zei Harold met een zachte maar vastberaden stem. “Ik ben hier voor een vergadering.”
Chelsea fronste haar wenkbrauwen, alsof het idee alleen al dat deze man een vergadering in dit gebouw zou kunnen hebben, de sfeer verstoorde.
‘Een vergadering?’ herhaalde ze, waarbij ze het woord langgerekt uitsprak. ‘Met wie? Heeft u een afspraak? Ik moet uw identiteitsbewijs zien.’
Harold haalde een portemonnee uit zijn zak en legde een klein insigne op het bureau. Chelsea pakte het op, wierp er een vluchtige blik op en liet toen een klein, ongelovig lachje horen.
vervolg op de volgende pagina
