Toen fluisterde Lily: “Ik kan het niet. Toen ik op de basisschool gepest werd, vocht mijn moeder als een leeuwin voor me. Ze was elke dag uitgeput en verdrietig. Ik wil niet dat ze dat nog een keer meemaakt.”
Ik bedekte mijn mond. Ze had me altijd beschermd.
“Ik wil gewoon dat mama gelukkig is,” zei Lily. “Dus ik red me wel.”
Een ander meisje voegde er zachtjes aan toe: “Zonder jou, Lily, zou ik niet weten waar ik heen moet.”
“Wij zijn hetzelfde,” antwoordde Lily. “We steunen elkaar.”
Mijn tranen doordrenkten het tapijt.
Dit waren geen kinderen die spijbelden, dit waren kinderen die op zoek waren naar veiligheid.
En de volwassenen die hen hadden moeten helpen, hadden dat niet gedaan.
Een jongen voegde eraan toe: “De leraren zien het wel, maar ze grijpen niet in.”
“Dat komt doordat de regisseur hen had gezegd de zaken niet te ingewikkeld te maken,” zei Lily zachtjes. “Hij zei dat ik overdreef. Hij waarschuwde me om geen problemen te veroorzaken.”
vervolg op de volgende pagina
