Mijn drie ‘blinde’ dochters zouden mijn gezicht nooit zien — totdat ze door een druk park naar een slapende vrouw op een bankje renden en haar vroegen: ‘Oma, waarom heeft papa ons nooit over jou verteld?’ En wat er daarna gebeurde, zette mijn wereld op zijn kop.
Wie was deze vrouw dan, en hoe kende ze de naam die ik zorgvuldig bewaarde in een la in mijn kamer – een flesje parfum van Emily dat ik nooit had durven weggooien?
“Papa,” mompelde Lila, terwijl ze nog steeds over het gezicht van de vrouw streek, “ze ruikt naar het parfum in je kast. Dat parfum dat je nooit iemand anders laat aanraken.”
Lila had de fles nog nooit gezien. Ze had die lade nog nooit opengetrokken.
En toch had ze gelijk.
Een stem van voor hun geboorte.
Die nacht heb ik geen oog dichtgedaan.
De drieling kletste de hele weg terug door, pratend over “oma Margaret”. Ze beschreven haar jas, haar grijze haar, de kleur van de bloemen bij het bankje. Ze praatten over de lucht, de wolken, de weerspiegeling in de fontein.
Elk woord leek een scheur te veroorzaken in het verhaal waar ik vier jaar lang in had geloofd.
‘Je weet dat je niets kunt zien,’ zei ik zachtjes vanuit de bestuurdersstoel, terwijl ik ze in de achteruitkijkspiegel in de gaten hield. ‘De dokters hebben het je uitgelegd.’
“Dat kan als je dicht bij oma bent,” zei Maren, alsof het vanzelfsprekend was. “Zij heeft ons geleerd om onze ogen echt te openen.”
Eenmaal thuis belde ik de oogarts die hen al behandelde sinds ze heel jong waren. Dr. Bennett Ward klonk ongeduldig aan de telefoon.
‘Meneer Merrick, bij uw dochters werd op tien dagen oud een onomkeerbare aandoening vastgesteld,’ herhaalde hij. ‘Het is niet ongebruikelijk dat blinde kinderen de wereld beschrijven met behulp van hun verbeelding en andere zintuigen. Geef ze geen valse hoop.’
Maar wat ik in dat park had gezien, was geen verzinsel van mijn verbeelding.
Later die avond hoorde ik gefluister uit hun kamer komen. Ik opende de deur zachtjes. Ze zaten alle drie hand in hand op Aubrey’s bed.
vervolg op de volgende pagina
