Mijn drie ‘blinde’ dochters zouden mijn gezicht nooit zien — totdat ze door een druk park naar een slapende vrouw op een bankje renden en haar vroegen: ‘Oma, waarom heeft papa ons nooit over jou verteld?’ En wat er daarna gebeurde, zette mijn wereld op zijn kop.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ik zachtjes.

Aubrey glimlachte. “Oma zal een liedje voor ons zingen.”

Ik keek om me heen. De kamer was leeg.

“Waar?” vroeg ik.

“Hier,” zei Lila, terwijl ze op haar voorhoofd tikte. “Net zoals mama vroeger zong, voordat we geboren waren.”

Ik greep me vast aan het deurkozijn.

Emily had me verteld dat ze tijdens haar zwangerschap elke avond slaapliedjes voor hen zong. Zachte slaapliedjes, liedjes uit haar jeugd. Ik had dit detail nooit aan de meisjes verteld. Ze waren nog maar net geboren toen ze ons verliet.

vervolg op de volgende pagina