“Federale verificatie?” vroeg ik.
“Dit betekent dat uw geboorteakte niet volledig overeenkomt met uw genetisch profiel,” legde hij uit. “Het is zeldzaam, maar het kan voorkomen in gevallen van fouten bij de geboorte. Of…” Zijn stem stokte.
“Of als ik in het ziekenhuis verwisseld was,” voegde ik eraan toe.
De week daarop doorzocht ik de archieven, belde ik de gemeentelijke diensten en huurde ik zelfs een privédetective in, Mara Quinn. Een voormalig rechercheur, direct maar vriendelijk, ze werkte snel. Twee weken later vond ze een spoor: een pasgeboren meisje dat 24 jaar eerder was verdwenen uit het St. Luke’s Hospital in Portland, Oregon. Een klein meisje dat op dezelfde dag als ik was geboren.
Haar naam was Grace Morgan.
Toen Mara me de vergeelde foto uit het politiedossier liet zien, was ik sprakeloos. Het gezichtje van de baby was een weerspiegeling van mijn eigen babyfoto’s. Mijn echte gezicht.
‘Wat is er met hem gebeurd?’ fluisterde ik.
“Ze is nooit gevonden,” zei Mara zachtjes. “Maar als jij verwisseld bent, zoeken Grace’s ouders je misschien nog steeds.”
Ik dacht aan de Morgans – twee vreemdelingen die een kind hadden verloren, terwijl een ander kind ten onrechte aan hen was toevertrouwd. En aan mijn ouders – zij die van me hadden gehouden, ook al haatten ze me nu. Ik wist niet meer aan wie ik me loyaal voelde.
Die avond zat ik weer in mijn auto voor het ziekenhuis en keek ik naar het flikkerende licht in Emily’s raam. Ik drukte mijn voorhoofd tegen het stuur. We pasten niet bij elkaar, maar ik hield toch van haar. Ze was mijn zus in alle opzichten – behalve in bloed.
Er ging een maand voorbij voordat ik besloot contact op te nemen met de Morgans. Ze woonden in Eugene, Oregon, in een bescheiden huis aan de rand van de stad. Toen ik op hun deur klopte, deed een vrouw van middelbare leeftijd open. Haar hazelbruine ogen, net als die van mij, werden groot zodra ze me zag.
vervolg op de volgende pagina
