“Je gaat met lege handen weg, Eliza. Lydia bezit nu alles hier.”
De buren keken toe. Mevrouw Patterson met haar terriër. De Hoffmans die hun boodschappen uitlaadden. Twee jongeren op skateboards die waren blijven staan kijken. Grant wilde publiek. Hij wilde dat iedereen me vernederd, verslagen en gebroken zag.
Voordat we verdergaan, wil ik jullie bedanken voor jullie aanwezigheid en jullie steun in deze strijd voor gerechtigheid. Als jullie geloven dat waarheid en bewijs ertoe doen in het licht van verraad, overweeg dan een abonnement. Het is gratis en stelt ons in staat meer mensen te bereiken die deze verhalen nodig hebben. Laten we nu kijken wat er verder gebeurt.
Want dat wist Grant niet.
Terwijl hij druk bezig was met het plannen van zijn grote uitje met zijn zesentwintigjarige sportcoach, bereidde ik mijn eigen plan voor. Terwijl hij dacht dat hij aan het schaken was, bestudeerde ik het schaakbord in zijn geheel.
‘Wanneer precies heeft Lydia dit pand gekocht?’ vroeg ik, mijn stem door haar heen snijdend. ‘Die transactie moet ik gemist hebben.’
Zijn zelfvertrouwen wankelde, onmerkbaar, net genoeg. Want het huis waar hij me uit wilde zetten, het huis waarvan hij beweerde dat het van zijn vriendin was, stond onder beheer van een trust waarvan hij het bestaan niet eens wist. En wanneer Lydia de drempel overstapte, in de verwachting haar prijs terug te krijgen, zou ze een waarheid ontdekken die alles wat ze had opgebouwd zou vernietigen.
Ik had nog zesendertig uur voordat hij zou intrekken. Zesendertig uur om het plan uit te voeren dat ik al acht weken aan het voorbereiden was.
vervolg op de volgende pagina
