De volgende acht maanden maakte Michael mijn leven tot een hel. Hij trok in de logeerkamer. Hij sprak alleen nog met me als het echt nodig was. Hij weigerde mee te helpen met de voorbereidingen voor de baby. Hij vertelde zijn familie dat ik hem had « verraden ».
Zijn moeder noemde me een valstrik. Zijn zus zei dat ik het leven van haar broer had verpest. Zijn vader zei dat ik « het juiste moest doen » en de zwangerschap moest afbreken.
Ik dacht dat mijn eigen familie me zou steunen. Ik had het mis.
Mijn ouders zijn vrome katholieken. Toen ze erachter kwamen dat ik zwanger was, waren ze dolblij. Maar toen ze hoorden dat Michael wilde dat ik een abortus pleegde, raakten ze in paniek. Niet vanwege de abortus zelf, maar vanwege het schandaal.
‘Kun je dit niet gewoon in stilte oplossen?’ smeekte mijn moeder. ‘Wat zullen mensen wel niet denken als je een alleenstaande moeder bent?’
Mijn vader was nog erger. « Je hebt je eigen graf gegraven, Rebecca. Je bent met hem getrouwd. Je moet hem gelukkig maken, anders eindig je alleen en geeft iedereen jou de schuld. »
Ze boden me geen onderdak aan. Ze boden geen financiële hulp aan. Ze boden helemaal niets aan, behalve kritiek omdat ik zogenaamd « mijn huwelijk had verpest ».
Ik beviel helemaal alleen. Michael zette me af bij de ingang van het ziekenhuis alsof ik een stuk bagage was dat hij moest afleveren. Hij kwam niet naar binnen. Hij nam niet op toen ik vanuit de verloskamer riep. Ik heb zijn dochter niet ontmoet.
Ik beviel van Lily met de hulp van een verpleegster die mijn hand vasthield, omdat ik niemand anders had.
Toen ik uit het ziekenhuis thuiskwam, waren de sloten vervangen.
Michael stond op de veranda met mijn al ingepakte koffers. ‘Ik heb gisteren de scheiding aangevraagd,’ zei hij. ‘Mijn advocaat zegt dat ik je niet meer in huis hoef te laten. Het staat op mijn naam.’
‘Waar moet ik nu heen?’ Ik hield een baby van drie dagen oud vast. Ik had een keizersnede gehad. Ik kon nauwelijks lopen. ‘Dat is niet langer mijn probleem. Je hebt je keuze gemaakt.’
