Mijn moeder verkwistte de 199.000 dollar die ik voor de opleiding van mijn dochter had gespaard, grapte dat het naar de bruiloft van mijn zus was gegaan en nodigde me niet eens uit. Ik zweeg tot mijn vader me in tranen opbelde.

Mijn naam is Anna, en ik geloofde altijd dat hard werken loont.
Achttien jaar lang diende elk extra uur, elke gemiste reis, elk paar schoenen dat ik naar het ziekenhuis droeg, één doel: de opleiding van mijn dochter Mia. Ik heb er nooit over opgeschept. Ik heb er zelfs nooit over gepraat. Ik zag het geld gewoon groeien – $199.000 – het stille bewijs dat een alleenstaande moeder nog steeds een solide toekomst kon opbouwen.

Op een ochtend opende ik mijn bankapp en kreeg ik een naar voorgevoel.

Het saldo was nul.

Een eenmalige opname. Een transactie zonder beperkingen. Op het label stond “geautoriseerde gebruiker”.
De naam op de transactie was die van mijn moeder.

Ik reed naar haar huis en klemde me vast aan het stuur alsof dat het enige was dat me in evenwicht hield. Toen ze de deur opendeed, schreeuwde ik niet. Ik huilde niet. Mijn stem was kalm, té kalm.

“Waar is het geld gebleven dat bestemd was voor Mia’s studie?”

Wordt vervolgd op de volgende pagina.