Mijn moeder verliet me toen ik dertien was. Ze is nooit meer teruggekomen, heeft nooit iets van zich laten horen. Vijftien jaar later kwam ze opdagen bij de voorlezing van het testament van mijn vader, ervan overtuigd dat ze miljoenen zou erven.

“Marcus… je bent zo gegroeid,” zei ze, terwijl ze emotie veinsde.

“Claudia,” antwoordde ik zonder te bewegen. “Je hoeft geen rol te spelen.”

Haar glimlach verdween even, maar keerde meteen terug. Ze ging naast me zitten, kruiste elegant haar benen en verspreidde die heerlijke geur die ik me altijd herinnerde van de paar nachten die ze bij ons had doorgebracht.

De notaris, Julián Ortega, opende het dossier met de testamentaire documenten. Claudia ging rechtop zitten, klaar om te ontvangen wat haar rechtmatig toekwam. Ik keek haar aan, wachtend op het moment dat alles zou instorten.

‘Goed,’ begon Julián. ‘Meneer Varela heeft zeer duidelijke instructies achtergelaten.’

Claudia slaakte een zucht van verlichting, alsof ze de nullen al in gedachten aan het tellen was.

“Allereerst,” vervolgde hij, “zal de hoofdsom van de erfenis niet onmiddellijk worden overgedragen. Het is voorwaardelijk.”

De uitdrukking op het gezicht van mijn moeder veranderde. Niet radicaal, maar genoeg om het op te merken. Haar perfect gemanicuurde nagels begonnen tegen de armleuning van de stoel te tikken.

‘Voorwaardelijk aan wat?’ vroeg ze.

Julián keek me aan voordat hij antwoordde.

“Onder voorbehoud van de openbaarmaking van een document dat haar echtgenoot heeft achtergelaten. Een brief gericht aan u, mevrouw Reynolds… en een andere gericht aan uw zoon.”

Claudia verstijfde. Ik ook. Ik had veel te lang op dit moment gewacht om het toe te geven.

De notaris nam een ​​dikke witte envelop, waarop mijn vader de naam van Claudia met de hand had geschreven. Ze bekeek de envelop met een verbaasde blik.

‘Wat betekent dat?’ mompelde ze.

Ik keek haar aandachtig aan, en voor het eerst begreep ze dat ze de situatie niet langer in de hand had.

‘Dat betekent,’ zei ik, ‘dat er iets is wat je niet weet.’

En toen haar glimlach verdween, wist ik dat het ergste nog moest komen.

vervolg op de volgende pagina