Ze kwam langzaam dichterbij.
“Mijn naam is Jennifer,” zei ze. “Ik was de therapeut van Rick.”
Ze ging voorzichtig zitten en vertelde ons de waarheid. Rick was drie weken eerder plotseling overleden aan een hartaanval in Portugal.
Ted viel achterover, alsof hij een klap had gekregen. Ik bleef stil.
Jennifer legde uit dat Rick haar over de afspraak had verteld – het restaurant, de tijd, de datum. Hij had haar gevraagd te komen als hij zelf niet kon komen.
UITSLUITEND TER ILLUSTRATIE
Ze bleven lang na het einde van de therapie close. Zij werd de persoon die hij het meest vertrouwde. Hij sprak vaak over ons, met tederheid en verdriet, nooit met bitterheid. Hij zei dat wij het mooiste waren aan zijn jeugd, zelfs toen hij zich soms een beetje buitengesloten voelde.
Ze liet ons een foto zien van ons drieën toen we vijftien jaar oud waren. Ted en ik stonden naast elkaar. Rick stond iets verderop.
“Hij bewaarde het op zijn bureau,” zei ze.
Ze herinnerde ons aan momenten die we ons nauwelijks herinnerden: de dag aan het meer, het dansfeest waar hij nooit naartoe ging, de ansichtkaarten die hij schreef maar nooit verstuurde. Rick was bang geweest om te spreken, bang dat zijn woorden zouden bevestigen wat hij al dacht: dat hij minder belangrijk was.
Wordt vervolgd op de volgende pagina.
