Oudjaarsavond: De teleurstellende ontvangst

Ik arriveerde op de lange oprit van het huis van mijn ouders in Scottsdale, met een nog warme appeltaart in mijn hand, die diezelfde ochtend nog gebakken was. Ik woon in Chicago en werk in de financiële sector, maar ik was naar huis gevlogen in de hoop op een rustige oudejaarsavond.

Op het terras rookte de barbecue. Ethan keek op van de steaks en nam niet eens de moeite om te glimlachen.

“Dit jaar is het alleen voor het echte gezin,” zei hij luchtig, alsof hij het over het weer had.

Ik stopte. Mijn moeder zette de borden op tafel, zag me en liep naar de barbecue. Zonder een woord te zeggen, pakte ze de biefstuk die voor mij bedoeld was en gaf die aan Buddy.

‘Niemand wacht op je, Claire,’ zei ze met een monotone stem.

Buddy, onze golden retriever, verslond mijn avondeten met veel plezier. Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen. Ik zette de taart op de lege tafel, draaide me om en liep zonder een woord te zeggen terug naar mijn huurauto.

Het motel en een duidelijke lijn

Die avond checkte ik in bij een motel langs de weg, onder een knipperend neonbord met de tekst “VRIJ”, waarbij de “O” flikkerde als een waarschuwingslampje. Ik betaalde contant. De kamer rook naar muffe rook en bleekmiddel; de airconditioning kreunde, kraakte en zoemde. Ik deed de deur op slot. Voor het eerst die dag kon ik weer ademhalen.

Ik had op een feestje moeten zijn, de minuten aftellend tot middernacht. In plaats daarvan zat ik op een stijf bed terwijl een vrachtwagen buiten stationair draaide, en opende ik met een vaste hand mijn bankapp. We hadden een oude gezamenlijke rekening die mijn moeder per se wilde aanhouden “voor noodgevallen”; ze stuurden mij nooit geld, ik stuurde het naar hen. Mijn salaris kwam binnen; ik trok er een deel van mijn huur en rekeningen vanaf; de rest bleef staan ”voor het gezin”.

vervolg op de volgende pagina