En ze had gelijk. Hoe pijnlijk het ook allemaal was geweest, haar snelle handelen had Emily kunnen beschermen als het ergste was gebeurd. Het gaf me nog meer waardering voor de lastige balans die leraren moeten bewaren: kinderen veilig houden zonder gezinnen uit elkaar te scheuren.
De maanden verstreken. Het leven vond langzaam zijn ritme weer terug. Emily kreeg een nieuwe rugzak – knalroze met glittersterretjes. Kat Daisy bleef elk zacht oppervlak claimen, maar als ze vuil op de was liep, moest ik lachen in plaats van in paniek te raken.
Wat vooral veranderde, was mijn bewustzijn. Niet angst, maar gewoon aandacht. Ik luisterde beter naar Emily als ze sprak, stelde vragen in plaats van meteen conclusies te trekken, en probeerde een omgeving te creëren waarin ze zich altijd veilig voelde om me de waarheid te vertellen.
Daniel en ik hebben onze relatie in de loop der tijd weer opgebouwd. Niet in één keer, maar stukje bij beetje – door etentjes, uitjes en telefoontjes tot diep in de nacht – vervaagde de afstand tussen ons. Op een avond zei hij zachtjes: « Weet je, Em zal zich dit niet herinneren zoals wij dat doen. En misschien is dat maar goed ook. »
