Die nacht lag ik wakker en staarde naar de plafondventilator die langzaam, gestaag en onophoudelijk door de duisternis sneed. De scène speelde zich steeds opnieuw af in mijn gedachten: Rachels minachtende blik, Marks stilte, Lily’s hartzeer. Elk beeld wakkerde het vuur in mijn borst aan.

Lily was in slaap gehuild in mijn bed, weer klein opgerold, haar kussen vochtig. Ik zag de eeltplekken op haar vingers – kleine tekenen van haar inspanning. Al dat werk, in een paar seconden tenietgedaan door ‘discipline’.

 

Ik wist dat ik de naaimachine niet kon redden. Maar ik kon wel iets anders herstellen: het evenwicht.

De volgende ochtend belde ik Mark. « We moeten praten. »
Hij zuchtte. « Anna, Rachel is misschien te ver gegaan, maar— »
« Maar je stond daar, » onderbrak ik hem. « En nu zullen jullie allebei ervaren hoe dat voelde. »
« Anna, » kreunde hij, « maak hier geen drama van. »

‘Oh, het is nu al een groot succes,’ zei ik, en hing op.