Mijn zoon verbrak vijf jaar lang het contact met me, en kwam toen terug met de eis dat ik mijn huis zou verkopen om de schuld van zijn vrouw van $150.000 af te betalen…

De vleermuis snijdt door de lucht. Scherfjes glas vliegen in het rond. De lamp van mijn grootmoeder, die ze in 1962 uit Georgië meebracht, spat uiteen op de parketvloer.

Ik sta als aan de grond genageld in de gang, mijn koffiekopje glijdt uit mijn handen. Een gloeiendhete vloeistof spat op mijn blote voeten, maar ik voel het niet. Ik voel niets anders dan de ijzige kou die door mijn borst snijdt terwijl ik toekijk hoe mijn zoon mijn woonkamer overhoop haalt.

Desmond heft de knuppel opnieuw op. Het hout raakt mijn televisie. Het scherm explodeert in een regen van vonken en plastic.

Zijn vrouw, Kimbra, staat naast hem, haar eigen honkbalknuppel in haar hand, hijgend, haar mascara al uitgelopen door het zweet.

“Waar is ze?” Desmonds stem doorbreekt de chaos. “Mam, ik weet dat je er bent. Hallo kijkers, vertel ons waar jullie vandaan kijken en hoe laat het is.”

vervolg op de volgende pagina