En in een hoek van de woonkamer, perfect gepositioneerd om de enorme kerstboom te zien waaraan de cadeaus hingen, stond het bewijs. De iPhone van mijn moeder stond al op een statief, met een klein ringlampje eraan bevestigd. Alles moest vereeuwigd worden. Alles moest in scène gezet worden voor het verhaal.
Het was niet zomaar kerstochtend. Het was contentcreatie. Ik hoorde een geritsel boven voordat ik haar überhaupt zag. Het zachte tikken van haar hakken op de parketvloer. Een subtiel, beheerst geluid. Toen kwam ze de hoofdtrap af. Mijn zus, Lily Sanders. Lily komt niet zomaar een kamer binnenlopen. Ze maakt een grootse entree. Zij is de zon, en de rest van ons zijn slechts planeten die eromheen draaien, bedoeld om haar van voldoende licht te voorzien.
Ze is een paar jaar jonger dan ik, maar in de influencerwereld belichaamt ze een gevestigd merk, een levensstijl, een bepaalde schoonheid en, meer in het algemeen, een ideaal leven om naar te streven. Vanmorgen was ze gekleed voor haar publiek. Haar blonde haar, dat al met een stijltang in perfecte krullen was gestyled, viel over de schouders van een dieprode zijden ochtendjas die waarschijnlijk meer kostte dan mijn maandelijkse huur.
Ze stopte drie treden voor de afgrond, keek omhoog naar de camera in de hoek en blies een perfect klein kusje. “Fijne kerst allemaal.” Haar stem was fluweelzacht. Meteen namen mijn ouders, Paul en Janet, hun rol aan. Zij waren de regisseurs, de producenten, het team van bewonderaars.
‘Lily, lieverd, je ziet er prachtig uit!’ riep mama uit, terwijl ze snel een kreukje in de zijde gladstreek dat er eigenlijk niet eens zat. ‘Daar is ze dan, de kerstster!’ bulderde papa, die zijn telefoon al in de hand had en vanuit een andere hoek filmde. Hij cirkelde om haar heen en legde de zachte ochtendgloed vast die haar omhulde. Ik zat bij de open haard, met een warme kop koffie in mijn hand. ‘Fijne kerst, Lily,’ zei ik.
vervolg op de volgende pagina
