Hij bracht me naar een doek dat bedekt was met een rode stof.
“Het heet Moeder. Ik heb het nog nooit eerder laten zien.
Maar vandaag wil ik dat jullie het zien.”
Ik tilde het doek op.
Daar lag ze: Meera.
Bleek en uitgemergeld, op een ziekenhuisbed.
Ze hield een foto vast van ons drieën, genomen tijdens onze enige reis samen.
Mijn knieën begaven het.
Arjuns stem trilde niet.
“Voordat ze stierf, schreef ze een dagboek.
Ze wist dat je niet van me hield.
Maar ze bleef geloven dat je het ooit zou begrijpen.
Want… ik ben niet het kind van een andere man.”
Ik hield mijn adem in.
« Wat…? »
‘Ja. Ik ben je zoon.
Ze was al zwanger toen je haar ontmoette.
Maar ze vertelde je dat ik van iemand anders was – om je hart te testen.
En later was het te laat om het op te biechten.’
“Ik vond de waarheid in haar dagboek. Verborgen op de oude zolder.”
De wereld stortte om me heen in.
Ik had mijn eigen zoon verstoten.
En nu stond hij daar voor me – waardig, succesvol – terwijl ik alles kwijt was.
Ik had mijn zoon twee keer verloren.
En de tweede keer was voorgoed.
