Ik zat in een hoek van de galerie, volledig verslagen.
Zijn woorden galmden in mijn hoofd na als zwaarden die mijn ziel doorboorden.
‘Ik ben je zoon.’
‘Ze was bang dat je alleen uit plichtsbesef bent gebleven.’
‘Ze koos voor stilte… omdat ze van je hield.’
‘Je bent weggegaan omdat je bang was voor verantwoordelijkheid.’
Ik dacht eerst dat ik een held was omdat ik het kind van een andere man ‘accepteerde’.
Maar ik was nooit echt aardig geweest. Nooit eerlijk. Ik had nooit een vader gehad.
Toen Meera stierf, wees ik Arjun af alsof hij ongewenst was.
Zonder het te weten… Hij was mijn eigen bloedverwant.
Ik probeerde iets te zeggen.
Arjun had zich al omgedraaid.
Ik rende achter hem aan.
“Arjun, wacht even… Als ik had geweten dat je van mij was—”
Hij wierp een blik achterom. Kalm. Maar het was een verre blik.
“Ik ben hier niet voor je excuses.
Ik hoef niet dat je me erkent.
Ik wilde je alleen laten weten dat mijn moeder nooit gelogen heeft.
Ze hield van je. Ze koos voor stilte, zodat jij vrij voor liefde kon kiezen.”
Ik was sprakeloos.
