— Igor Michajlovitsj! — Valentina Petrovna stond langzaam op; in haar stem klonk plots staal. — Jij LOOG tegen je vrouw dat je geld voor mij leende?
— Mam, zo is het niet…
— Hoe dan wél?! — de oudere vrouw stampte met haar voet. — Marinochka laat je cijfers zien, documenten! Je wilde mijn appartement verkopen? Waar wilde je mij laten?
Marina antwoordde rustig:
— Bij ons. Of beter gezegd: bij mij. Na de scheiding zou het appartement bij mij blijven, maar u zou hier moeten wonen. En het geld van uw appartement wilde Igor uitgeven aan nieuwe woonruimte voor zichzelf en zijn… minnares.
— Minnares?! — Valentina Petrovna zakte terug op de bank. — Jij hebt een andere vrouw?
Igor zweeg en staarde naar de vloer.
— Weet je wat, — Valentina Petrovna draaide zich vastberaden naar Marina. — Laat al uw berekeningen zien. Alles, tot op de laatste kopeke. Ik wil weten waaraan mijn zoon het gezinsgeld heeft uitgegeven.
Het volgende uur zette Marina de feiten methodisch uiteen. Elke aankoop, elke overboeking, elk restaurantbezoek. Valentina Petrovna luisterde, en haar gezicht werd steeds somberder.
— Vierhonderdtachtigduizend in drie maanden aan een vreemde vrouw, — vatte ze samen. — En voor mijn verjaardag: een bos bloemen van vijftienhonderd. Bedankt, zoonlief. Je schoondochter heeft me tenminste de ogen geopend.
— Mam, luister niet naar haar! Ze draait alles om!
— CIJFERS liegen niet, Igorkje, — kapte Valentina Petrovna af. — Ik ben dan wel gepensioneerd, maar niet dom. Marina heeft alles correct uitgerekend. En jij… jij bent een VERRADER. Je hebt je vrouw verraden én je wilde mij erbij lappen.
Ze keek Marina aan:
— Kind, als u mijn hulp nodig hebt bij de scheiding — getuigenverklaringen of wat dan ook — laat het me weten. En ik kom Alisa bezoeken, als u het goedvindt. Het kleinkind kan hier niets aan doen.
