— Nou, ze heeft gebeld. En dan?
— Ze zei dat ik op de dertigste bij haar moet koken voor haar vriendinnen. En dat jij daar al mee hebt ingestemd. Klopt dat?
Jura liep langs haar heen naar de keuken. Hij opende de koelkast, pakte een fles water, schonk een glas in en dronk het in één teug leeg. Aljona stond op en liep achter hem aan.
— Jura, ik praat tegen je. Is dat waar?
— Len, ach, het is maar één keer, — hij zette het glas in de gootsteen zonder zich om te draaien. — Mam vraagt niet vaak om iets. Ze heeft daar een belangrijke bijeenkomst, ze wil iedereen imponeren. Tamara Jegorovna komt ook, haar man was vroeger een belangrijk iemand in de fabriek. Mam wilde al lang indruk op haar maken…
— We zouden op de dertigste naar mijn ouders gaan! — Aljona’s stem brak. — Ik heb het mijn moeder beloofd! Ze hebben alles al gekocht, de kerstboom staat al klaar!
— Dan verplaatsen we het naar de volgende dag.
— Op de eenendertigste komt mijn oom met zijn gezin uit Toela! Dan hebben ze helemaal geen tijd voor ons! — Aljona balde haar vuisten. — Waarom heb je het niet met mij overlegd? Je hebt gewoon voor mij beslist en ja gezegd?
Jura draaide zich abrupt om. Zijn gezicht werd rood.
— Omdat ik wist dat je zou weigeren! Dáárom! Mijn moeder krijgt altijd minder dan jouw ouders! Altijd hetzelfde! Naar die van jou slepen we elk weekend, en naar de mijne gaan we één keer per maand, en dan nog met tegenzin!
— Omdat je moeder elke keer wel een reden vindt om mij af te kraken! flapte Aljona eruit, en alles wat zich had opgestapeld, brak eindelijk naar buiten. — Vorige keer heeft ze twee uur lang uitgelegd hoe ik vlees “goed” moet bereiden! Twee uur, Jura! Ze zei dat ik jou verkeerd te eten gaf, dat je bij mij te mager rondloopt!
— Ze wilde je gewoon iets leren…
— Leren?! Ze vernederde me! En jij zat daar zwijgend en zei geen woord om me te verdedigen!
Er viel een stilte. Zwaar, drukkend. Jura draaide zich naar het raam, en Aljona zag hoe zijn schouders zich aanspanden.
— Ik ben moe. Op de bouwplaats was het vandaag één grote chaos… Ik wil het hier nu niet over hebben.
Hij liep de keuken uit. Aljona bleef alleen achter, starend naar zijn lege glas in de gootsteen. Haar handen trilden. Ze draaide de kraan open en hield haar handpalmen onder het koude water. Ze ademde diep in, telde tot tien, probeerde zichzelf tot rust te brengen.
De telefoon op tafel trilde. Een bericht van haar moeder: “Aljonoesjka, kom je echt op de dertigste? Papa maakt het balkon al vrij voor de boom, zoals je vroeg.”
Aljona pakte de telefoon met trillende vingers. Ze typte: “Mam, ik weet het nog niet zeker. Er zijn problemen. Morgen bel ik.”
Het antwoord kwam meteen: “Is er iets gebeurd?”
“Ik vertel het later. Kus.”
