Ik had een bijzondere band met mijn oma – zij was mijn veilige haven, mijn vertrouwenspersoon. Als kind bracht ik bijna elke zaterdag bij haar door, luisterde naar haar verhalen, hielp haar met bakken en deelde geheimen met haar die ik mijn ouders nooit durfde te vertellen. Haar verliezen voelde alsof ik een deel van mezelf verloor, en terwijl ik bij haar kist stond, brak mijn hart.

Toen ik even wegliep om met een gast te praten, keek ik achterom en zag hoe mijn moeder zich naar de kist boog en er iets in legde. Het was zo subtiel dat ik het niet had gezien als ik niet toevallig had gekeken.
Het zat me niet lekker. De relatie tussen mijn moeder en oma was altijd gespannen geweest, en ik wist zeker dat oma nooit had gevraagd om iets in de kist te leggen zonder mij dat te vertellen. Het voelde… vreemd.
Na de ceremonie, toen de mensen begonnen te vertrekken, liep ik terug naar de kist. Ik zag een klein stukje van een ingepakt pakketje, nauwelijks zichtbaar onder oma’s lichaam. Voorzichtig haalde ik het eruit en stopte het in mijn handtas, hopend dat niemand het zou merken. Een deel van mij voelde zich schuldig, alsof ik mijn moeder verried, maar het verlangen om de herinnering aan oma te beschermen won het.
Later, alleen in mijn kamer, opende ik het pakketje, met het gevoel dat ik op het punt stond iets heel belangrijks te ontdekken…

Op de begrafenis van mijn grootmoeder zag ik hoe mijn moeder onopgemerkt een mysterieus pakketje in de kist legde. Toen ik het later uit nieuwsgierigheid eruit haalde, had ik nooit kunnen vermoeden dat het hartverscheurende geheimen zou onthullen die me mijn leven lang zouden achtervolgen.

Men zegt dat rouw in golven komt, maar voor mij voelt het als onzichtbare treden in het donker. Mijn grootmoeder, Ekaterina, was niet zomaar een familielid; ze was mijn beste vriendin, mijn hele wereld. Ze liet me voelen alsof ik het kostbaarste op aarde was, en haar omhelzingen voelden altijd als thuiskomen. Toen ik vorige week naast haar kist stond, voelde het alsof de grond onder me verdween — alsof ik moest leren ademen met een half long.

Het zachte licht in de rouwzaal wierp tedere schaduwen over het vredige gezicht van oma. Haar zilvergrijze haar was zoals altijd netjes gekamd, en iemand had haar favoriete parelketting omgedaan.

Mijn vingers gleden over het gladde hout van de kist en de herinneringen overspoelden me. Nog maar een maand geleden zaten we samen in haar keuken, thee te drinken en te lachen terwijl ze me haar geheime recept voor suikerkoekjes leerde.

“Esmeralda, lieverd, ze kijkt nu over je,” zei mevrouw Anderson, onze buurvrouw, terwijl ze haar gerimpelde hand op mijn schouder legde. Haar ogen waren rood van het huilen achter haar bril. “Je oma hield nooit op over haar dierbare kleindochter te praten.”