Na de operatie heb ik vrij genomen van mijn werk om voor hem te zorgen.
Elke ochtend las ik hem voor; elke middag zat hij bij het raam en keek hij naar de esdoornbladeren die op de veranda vielen.
Hij zei eens:
‘Sarah, weet je waarom ik van de herfst houd?’
‘Omdat hij mooi is?’, antwoordde ik.
‘Nee. Omdat hij me heeft geleerd dat, zelfs als dingen uit elkaar vallen, ze het volgende seizoen weer kunnen opbloeien. Net als wij – ook al ontmoetten we elkaar laat, deze liefde bloeide uiteindelijk toch op.’
Ik gaf hem het kopje thee en fluisterde:
“En we zullen nog vele herfsten beleven, James.”
Hij glimlachte.
Ik wist dat een glimlach het antwoord op alles was.
Een jaar later was James volledig hersteld.
Elke ochtend duwden we de oude fiets naar buiten, kochten we warm brood en gingen we vervolgens terug naar de veranda om samen thee te drinken.
Hij zei dat hij, alleen al door mij thee te horen zetten, voelde dat zijn hart nog leefde.
Soms vroeg iemand me:
