Sasja kwam thuis van zijn werk, moe maar in een goed humeur. Het ging goed met de autowasstraten; er waren zelfs vaste zakelijke klanten bijgekomen. De partners bleken capabel — ieder verantwoordelijk voor zijn deel van het werk. De vooruitzichten waren bemoedigend, al vereisten ze constante inzet.
Katja kwam uit de badkamer toen de gasten arriveerden. Ze droeg een nieuwe jurk — een cadeau van Sasja van vorige week. Duur, stijlvol, en het stond haar geweldig. De schoonzus zag er stralend uit — jong, mooi, zelfverzekerd. Op haar eenentwintig lijkt de hele wereld open te liggen.
Als eersten kwamen Irina en haar man Denis — collega’s van Anna van haar vorige werk. Daarna kwamen Lena en Maksim, buren met wie ze bevriend waren geraakt nog vóór Artyom werd geboren. Een klein groepje, allemaal van dezelfde leeftijd en in dezelfde levensfase — carrière, gezin, plannen voor de toekomst.
Ze gingen aan tafel zitten, openden mousserende wijn, feliciteerden de jarige. Voor Anna schonken ze sap in. Het gesprek verliep rustig en natuurlijk — werk, vakantieplannen, nieuws over gezamenlijke kennissen. Artyom sliep in de kinderkamer, af en toe liet hij iets van zich horen, maar hij stoorde het feest niet.
Katja nam vanaf het eerste moment de leiding in het gesprek. Ze haalde haar telefoon tevoorschijn, liet foto’s uit de universiteit zien, vertelde over docenten, deelde nieuwtjes. Ze praatte veel, gepassioneerd, met jeugdig maximalisme. De gasten luisterden geïnteresseerd — jeugd heeft nu eenmaal iets aantrekkelijks, vooral wanneer ze bruist van energie en ambities.
— En meisjes, wij hebben zulke plannen voor de zomer! — Katja’s ogen begonnen bijzonder te glanzen. — We gaan met een grote groep naar Baikal. Stel je voor: twee weken in de natuur, tenten, kampvuren, echte romantiek!
— Klinkt geweldig, — glimlachte Irina. — Ik droom er al jaren van om daarheen te gaan, maar het kwam er nooit van.
— O, het wordt onvergetelijk! We gaan met acht man, allemaal uit onze jaargroep. We huren twee auto’s — natuurlijk jeeps, zodat we over de bergwegen kunnen rijden. En we willen ook quad’s huren voor een paar dagen — men zegt dat het fantastisch is om ergens in het bos in de omgeving rond te rijden.
Katja bladerde door foto’s op internet en liet beelden van het Baikallake zien: berglandschappen, toeristische routes. Ze bewonderde de schoonheid van de natuur, vertelde over de plannen van de groep met zoveel enthousiasme dat de reis al bijna een voldongen feit leek.
— En bovendien, — ging ze verder, haar ogen schitterden van voorpret, — Nastja en Anja willen een helikopterexcursie doen. Ze zeggen dat het uitzicht van bovenaf echt buitenaards is. Ik ben nog bang — hoogte is een probleem voor me, maar misschien waag ik het toch. Zo’n kans krijg je misschien nooit meer.
Anna luisterde naar de verhalen van haar schoonzus en rekende in gedachten. Een maand geleden had haar vriendin Svetlana in detail verteld over haar reis naar Baikal met haar man. Ze hadden ongeveer driehonderdduizend roebel uitgegeven voor twee personen, en dat zonder luxe — gewoon een goede accommodatie, standaardexcursies, normaal eten. En hier een groep van acht studenten met zulke ambitieuze plannen…
— En hoe zit het met de financiën? — vroeg Anna voorzichtig. — Dat lijkt me geen goedkoop uitje.
— Ach, niks bijzonders, — wuifde Katja zorgeloos. — We sparen beetje bij beetje, we leggen allemaal wat in. Bovendien ben ik overal excellente student — ik verdien wel een beetje verwennen.
— En ongeveer hoeveel komt het per persoon uit?
Katja dacht een seconde na, duidelijk al rekenend:
— Nou, we hebben het nog niet precies berekend. Misschien honderdvijftigduizend, tweehonderd. Hangt ervan af welk programma we kiezen.
— En met al jullie activiteiten erbij? — liet Anna niet los. — Autohuur, quad’s, helikopterexcursies kosten niet weinig.
Katja verstijfde lichtjes, voelend dat er een addertje onder het gras zat:
— Misschien wordt het iets meer. Waarom vraag je dat eigenlijk?
— Zo maar, ik ben gewoon nieuwsgierig. Het is best een flink bedrag voor studenten.
