— Wilde je dat niet? Wat dan? Een kwart miljoen roebel krijgen om je te vermaken en tegelijkertijd degene kleineren die jou onderhoudt?
Katja barstte in snikken uit, maar Anna bleef onverbiddelijk:
— Weet je wat, schoonzus? Vanaf morgen verandert alles radicaal.
— Wat bedoel je?
— Over twee weken verhuis je uit mijn appartement. Naar het studentenhuis, naar een huurkamer, waar dan ook — maar niet meer in mijn eigendom.
— Anna, waarom zo…
— Alle financiering van onze kant stopt. Zakgeld, geld voor boodschappen, betaling van de nutsvoorzieningen — alles stopt.
— Maar hoe moet ik dan leven?
— Dat is vanaf nu jouw probleem. Je zoekt werk, neemt een bijbaan. Dan zul je leren hoe moeilijk het leven is en wat geld eigenlijk waard is.
— En mijn studie?
— Laat je moeder die verder betalen — dat is haar keuze. Maar wij gaan je niet langer als een prinses onderhouden.
Katja huilde hartverscheurend en greep Sacha’s hand vast:
— Sacha, zeg iets tegen haar! Ik deed het niet expres! Het floepte er gewoon uit!
Sacha maakte zijn hand voorzichtig maar resoluut los:
— Ik steun mijn vrouw volledig. Je hebt alle grenzen overschreden.
— Maar we zijn toch familie!
— Familie is wanneer mensen elkaar respecteren, — zei Anna. — Niet wanneer de één alles betaalt en de ander eist en beledigt.
De rest van de avond verliep in gespannen stilte. De gasten probeerden het gesprek naar neutrale onderwerpen te leiden, maar de stemming was voorgoed verpest. Ze gingen eerder naar huis dan gewoonlijk en lieten de jarige achter met haar familiezorgen.
Katja vertrok. Anna was de tafel aan het afruimen toen de telefoon ging — haar schoonmoeder belde vanuit Turkije, om haar nogmaals te feliciteren en te vragen hoe het feest was geweest.
Sacha vertelde zijn moeder in detail wat er was gebeurd. Zij luisterde zwijgend en zei toen kort:
— Jullie hebben absoluut het juiste gedaan. Ik heb dat meisje opgevoed, haar karakter is ingewikkeld. Zonder strenge maatregelen lukt het niet. Ik steun Anna volledig.
— En wat doen we met het studentenhuis? — vroeg Sacha. — Moeten we haar niet nog één kans geven?
— Geen enkele kans, — zei zijn moeder beslist. — Katja moet begrijpen dat je verantwoordelijkheid draagt voor je woorden. Zeker voor zúlke woorden.
De volgende ochtend verscheen de schoonzus in het appartement, haar ogen gezwollen van de tranen:
