Ik had maandenlang van dit moment gedroomd, sinds we elkaar ontmoetten op een architectuurtentoonstelling in Milaan.

Zij was de eerste die met me sprak, de eerste die interesse toonde in mijn onhandige schetsen, de eerste die me het gevoel gaf dat ik gezien werd.

Ik heb nooit echt begrepen wat haar in mij aantrok, maar haar familie accepteerde onze relatie met verdachte snelheid.

Geen enkel obstakel, geen enkele vraag. Alleen een huwelijkscontract, met een glimlach ondertekend.

Toen ik haar jurk van haar schouders liet glijden, sloot ze haar ogen.

Haar lichaam was ongetwijfeld prachtig, maar pas toen mijn handen lager zakten, merkte ik iets op dat me tot in mijn botten deed rillen.

Een lang, onregelmatig litteken liep over zijn buik helemaal tot aan zijn maag.

Ik deinsde zonder na te denken achteruit. Clara opende haar ogen en angst vulde ze.

“Clara… wat is er?”

Ze aarzelde even voordat ze antwoordde. Ze bedekte haar hoofd met een laken en ademde hortend en stotend.

‘Je had beloofd geen vragen te stellen,’ zei ze zachtjes.

“Ik snap er helemaal niets van!” riep ik, mijn hart bonzend. “Waarom jouw familie…? Waarom hebben ze me dit allemaal aangedaan?”

Ze keek me aan alsof ze wist dat dit moment alles zou veranderen.

‘Omdat ze iemand nodig hadden die met me wilde trouwen,’ mompelde ze. ‘En ze wisten dat jij geen nee zou zeggen.’

De stilte werd ondraaglijk. Buiten klotste het water van het meer zachtjes tegen de ponton.

Op dat moment begreep ik het: dit fortuin, deze villa, was geen prijs.

Dat was de prijs van een geheim. En ik was, tegen mijn wil, de bewaarder ervan geworden…

vervolg op de volgende pagina