Totdat ik op een dag per ongeluk een gesprek tussen mijn moeder en mijn stiefvader opving. Ik was vroeg thuisgekomen, stond buiten de deur en hoorde mijn moeder zeggen dat ze graag nog een kind wilde om het gezin compleet te maken. Oom Dan weigerde vriendelijk:
“We hebben Lyn al, dat is genoeg. Ik ben bang dat als ik nog een kind krijg, ze zal denken dat ze niet meer belangrijk is. Hoewel ze haar hart nog niet helemaal voor me heeft geopend, is ze in mijn hart al mijn biologische dochter. Ze heeft sinds haar kindertijd zonder vader geleefd, dus ik moet haar al mijn liefde geven.”
Je bent nu ouder; het zou riskant zijn om nog een kind te krijgen. Wie zou er voor haar zorgen als mij iets zou overkomen? Ik wil niet dat Lyn lijdt.”
Ik kon mijn tranen niet bedwingen. De man waar ik stiekem bang voor was, hield met heel zijn ziel van me. Vanaf die dag veranderde mijn perspectief; ik opende mijn hart en langzaam maar zeker groeide mijn band met Papa Dan.
Op mijn 24e trouwde ik, en kort daarna kreeg ik een zoon. Met de liefde van mijn man, de genegenheid van mijn schoonfamilie en een vaste baan in Ortigas kon ik me niets meer wensen. Maar toen sloeg het noodlot toe: mijn moeder overleed aan een ernstige ziekte. Ik was een tijdje helemaal van slag. Denkend aan alles wat mijn oom voor mij en mijn kinderen had gedaan, besloot ik om Papa Dan bij ons in Pasig te laten wonen om voor hem te zorgen, als een manier om hem iets terug te geven.
In eerste instantie weigerde mijn oom en zei: « Laat de kinderen met rust. » Ik heb hem lang gesmeekt tot hij uiteindelijk instemde om terug te komen.
Maar sinds hij verhuisd was, ontdekte ik iets vreemds: het geld in de kast werd langzaam minder. Mijn man en ik gingen vroeg naar ons werk; mijn man kwam eerder terug dan ik; mijn zoon ging naar school. Overdag was alleen oom Dan thuis.
Aanvankelijk dacht ik dat mijn oom misschien wat geld meenam om iets op de markt te kopen, dus negeerde ik hem. Maar toen dit een aantal keer gebeurde, werd ik achterdochtig.
