Op een dag ging ik eerder van mijn werk weg. Ik wist dat mijn oom mijn zoon in een jeep zou komen ophalen, dus keek ik stiekem in de kast – alweer was er geld verdwenen. Ik besloot een kleine camera in de kamer te plaatsen en af te wachten wat er zou gebeuren.
De volgende dag zag ik iemand de kamer binnenkomen en voorzichtig de lade openen. En het was niet papa Dan – het was mijn zoon. Mijn hart zonk. Dat had ik niet van hem verwacht.
Toen ik hem ermee confronteerde en hem het bewijs liet zien, barstte hij in tranen uit en fluisterde:
“Mam, ik heb net wat geld meegenomen om een verjaardagscadeau voor mijn vriend te kopen…”
Toen ik dat hoorde, voelde ik me verdrietig en vol spijt. Ik gaf mezelf de schuld dat ik hem niet goed had opgevoed, dat ik hem had toegestaan stiekem geld te nemen. Ik schaamde me nog meer toen ik bijna ten onrechte Papa Dan beschuldigde – de man die ooit had geweigerd een biologische zoon te krijgen om al zijn liefde aan mij te geven.
Die avond bood ik mijn oom mijn excuses aan. Hij pakte mijn hand: ‘Kinderen weten niet hoe ze moeten vragen. Je kunt het ze leren.’ Daarna moedigde ze haar neefje aan door hem verhalen te vertellen over vroeger, toen hij een jojo wilde kopen maar het niet aan mama durfde te vragen, en uiteindelijk lege flessen verzamelde om te verkopen voor wat geld – en hij glimlachte vriendelijk. Zonder een woord van verwijt.
Ik zat naast mijn zoon, leerde hem hoe hij ‘alstublieft, dank u wel, vergeef me’ moest zeggen en legde hem uit wat zakgeld en sparen inhielden. We maakten een spaarpot met drie vakken:
Delen (voor mensen in nood),
Sparen (voor cadeaus bij speciale gelegenheden),
Uitgeven (voor kleine dagelijkse dingen).
Mijn zoon knikte, terwijl hij nog steeds zijn tranen wegveegde.
