Toen ik zwanger werd, begonnen er geruchten door het hele dorp te circuleren:
« Schaam je! Zwanger zonder echtgenoot! Een schande voor je ouders! »
Ik beet op mijn tanden en doorstond het allemaal.
Naarmate mijn buik steeds dikker werd, werkte ik waar ik maar kon: onkruid wieden, rijst oogsten, afwassen in een eethuis.
Sommigen gooiden afval voor mijn huis, anderen schreeuwden luidkeels als ik voorbijliep.
“De vader van uw kind moet gevlucht zijn… wie zou zo’n schande willen dragen?”
Ze wisten niet dat de man van wie ik hield dolgelukkig was toen hij hoorde dat ik een kind verwachtte.
Hij vertelde me dat hij naar huis zou gaan om met zijn ouders te praten en hun zegen te vragen voor het huwelijk.
Ik geloofde hem met heel mijn hart.
