“Tien jaar… eindelijk heb ik ze gevonden: jou en mijn kleinzoon.”
De hele stad verstijfde van schrik.
‘Kleinzoon…?’ fluisterde ik, mijn stem nauwelijks hoorbaar.
Hij haalde een oude foto tevoorschijn – het gezicht van de man van wie ik hield.
Het was identiek.
Ik kon niet ophouden met huilen.
De oude man vertelde me dat zijn zoon, toen ik hem vertelde dat ik zwanger was, dolblij was en meteen naar buiten rende om toestemming aan zijn ouders te vragen en de bruiloft te plannen.
Maar op de terugweg naar mij raakte hij betrokken bij een auto-ongeluk… en overleed diezelfde dag nog.
Tien jaar lang had zijn vader onvermoeibaar naar mij gezocht.
Totdat hij, tijdens het doornemen van oude ziekenhuisdossiers, mijn naam vond en door verschillende provincies reisde totdat hij ons daar aantrof.
