Tijdens een familiebijeenkomst sloeg mijn moeder met haar vuist op tafel. “Kijk naar je zus! Ze stuurt ons 4000 dollar per maand! Wat een ondankbare vrouw!”

“Maak je geen zorgen, ik schrijf alles op. Volledige transparantie.”

Transparantie. Dat woord staat in mijn geheugen gegrift.

Met trillende handen opende ik mijn laptop en logde in op mijn bankrekening. Ik controleerde de transactiegeschiedenis.

En voilà! Maandenlang geld gestort, allemaal van mijn rekening afgeschreven… rechtstreeks op zijn rekening.

Er was nog geen betaling bij onze ouders aangekomen.

Tien maanden. Vierduizend dollar per maand.
Veertigduizend dollar.
Weg.

Ik heb haar niet gebeld. Ik ben nog niet bij haar aan de deur geweest. Nog niet.

Woede maakt iemand impulsief.

Maar hoe zit het met wraak?

Wraak vereist helder denken en geduld.

Hoofdstuk 2: Het stille wapen.
Ik handelde voorzichtig. Stil. De volgende ochtend nam ik contact op met de fraudeafdeling van mijn bank en legde zo kalm mogelijk uit dat een familielid zonder toestemming toegang had gekregen tot mijn rekening. Ze blokkeerden de rekening onmiddellijk. Daarna opende ik een gloednieuwe rekening bij een ander filiaal, een filiaal waar Sena absoluut geen toegang toe kon krijgen.

Ik belde toen mijn ouders. Ik legde uit dat mijn werk onvoorspelbaar was geworden en dat ik mijn financiële steun tijdelijk moest stopzetten. Mijn moeder zuchtte zo teleurgesteld dat het leek alsof ik haar jaar had verpest.

‘Nou ja,’ zei ze kortaf, ‘ik neem aan dat je zus nu voor zichzelf moet zorgen.’
Perfect, dacht ik, terwijl er een bitterheid in me opkwam.

vervolg op de volgende pagina