— Kijk, dat is mooi! — riep Galina Michajlovna vrolijk. — Nu moeten we alleen nog beslissen waar we dat geld verstandig aan uitgeven. Ik denk dat we de grote kamer moeten verbouwen. En nieuwe meubels kopen. Die set die ik in de catalogus zag.
Ze bleef maar doorpraten, plannen smedend met andermans geld. Anton knikte, mompelde af en toe “ja, mam” en “goed idee”. En Larisa stond erbij en voelde hoe er iets in haar stierf. Maar tegelijk werd er iets nieuws geboren: vastberadenheid.
Zonder iets te zeggen liep ze de keuken uit en liet ze hen met z’n tweeën haar erfenis verdelen. In de slaapkamer pakte ze haar telefoon en toetste een nummer in.
— Hallo, Marina? — haar stem klonk rustig en stevig. — Weet je nog dat je het had over een vrije kamer in je appartement? Is die nog te huur?
Aan de andere kant van de lijn begon haar vriendin blij te kwetteren.
— Ja, ik kan desnoods vandaag nog verhuizen. En nog iets, Marin… ken jij een goede familierechtadvocaat?
Toen ze met een grote sporttas in haar hand terug de keuken in kwam, was Galina Michajlovna nog steeds bezig over de voordelen van Italiaans meubilair. Bij het zien van de tas stokte ze.
— Ga je ergens heen? — vroeg Anton verbaasd.
— Ja. Naar een vriendin. Voor altijd.
Het effect was alsof er een bom ontplofte. Galina Michajlovna deed haar mond open, maar er kwam geen geluid uit. Anton werd lijkbleek en deed een stap naar zijn vrouw.
— Larisa, meen je dat? Om een paar cursussen?
— Nee, niet om de cursussen. Maar omdat ik in deze familie niet besta. Er is alleen jouw moeder en haar wensen. En ik ben gewoon een functie: koken, schoonmaken, geld verdienen en zwijgen.
— Maar… maar je houdt toch van me! — riep Anton uit, en in zijn stem klonk voor het eerst echte paniek.
— Ik hield van je. Maar liefde zonder respect leeft niet lang. Dat heb jij vandaag definitief vermoord.
Galina Michajlovna herstelde zich en ging in de aanval.
— Alsof iemand jou nodig heeft! Dertig jaar, geen kinderen, een onmogelijk karakter! Anton vindt wel een jongere, een volgzame!
Larisa grijnsde.
— Laat ’m zoeken. Het liefst een wees. Straks blijkt zij ook nog familie te hebben met een eigen mening.
Ze liep naar de uitgang, maar Anton versperde haar de weg.
— Larisa, laten we praten! Zonder mam, alleen wij twee!
— We praten al vijf jaar “met z’n tweeën”. En elke keer ren jij daarna naar je moeder om haar alles te vertellen wat ik zei. En vervolgens gebruikt ze het tegen me.
— Dat doe ik niet meer! Ik beloof het!
Larisa keek hem aan. In zijn ogen zat paniek, angst, zelfs iets wat op liefde leek. Maar het belangrijkste ontbrak: de vastberadenheid om echt iets te veranderen.
— Anton, antwoord eerlijk. Als je nu moest kiezen — je moeder verhuist naar een andere stad of ik ga weg — wat kies je dan?
Hij deed zijn mond open en sloot hem meteen weer. Het antwoord stond met koeienletters op zijn gezicht.
