Afgelopen donderdag begon zoals vele nachten sinds mijn wereld uit zijn as is gegleden. Het was stil in huis, het soort stilte dat diep in me neerdaalt. Ik bleef bezig met het afnemen van een toch al smetteloos aanrecht, terwijl ik probeerde mijn gedachten te ordenen. Toen hoorde ik drie zachte klopjes op de voordeur, gevolgd door een stemmetje waarvan ik mezelf had overtuigd dat ik het nooit meer zou horen.
Het was laat. Het uur waarop de buurt tot rust komt en zelfs de wind moe aanvoelt. Ik bleef midden in mijn pas staan, met een doek in mijn hand, luisterend. Eerst dacht ik dat mijn verbeelding eindelijk te hard tegen de stilte had gevochten. Maar toen klonk het zachtste gefluister, trillend aan de randen.
“Mam… ik ben het.”
Alles in mij bevroor.
Ik stond daar, met bonzend hart, en probeerde iets te begrijpen wat totaal onlogisch was. Mijn zoon was twee jaar eerder verdwenen na een tragisch ongeluk. De dagen die volgden, waren een wirwar van spoedeisende hulp, officiële verklaringen en een onuitsprekelijk verdriet. Niets in mijn leven had me voorbereid op het idee dat ik zijn stem ooit nog zou horen.
Maar opnieuw klonk de klop.
« Mam? Kun je opendoen? »
Ik steunde op de muur van de gang terwijl ik naar de deur liep, elke stap een strijd tussen hoop en angst. Ik had talloze momenten meegemaakt waarop bekende geluiden herinneringen opriepen. Een lach in een gangpad van de supermarkt. Een glimp van blond haar. Een schaduw die te veel leek op een voorbijrennend kind. Maar deze stem voelde niet als een herinnering. Hij voelde echt en aanwezig, en onmogelijk dichtbij.
« Mama? »
Het woord glipte door de deur en landde precies in het midden van mijn borst.
Met trillende handen ontgrendelde ik de deur en trok deze open.
Daar, op mijn veranda, stond een kleine jongen. Op blote voeten. Stoffig. Rillend in het licht van de veranda. Hij droeg een lichtblauw shirt met een klein raketje erop. Hetzelfde soort shirt waar mijn zoon zo dol op was geweest.
Hij keek me aan met de bruine ogen die ik me had herinnerd. Sproetjes op zijn wangen. Diezelfde hardnekkige haarlok die nooit verdween, hoeveel water ik er ook overheen streek.
« Mama, » fluisterde hij. « Ik ben thuisgekomen. »
