Maar ik ging niks zeggen. Hem niet tegenhouden. Laat hem maar gaan. Goede reis. En een stevige wind in de rug.
En ik? Ik verras hem nog wel.
Een uur geleden dacht ik nog dat we een gezin waren. Ik geloofde in ons. Nu… valt alles als een kaartenhuis in elkaar.
Ik ging zitten en logde in op onze gezamenlijke bankrekening. 1,2 miljoen euro. 300.000 verdwenen. Voornamelijk mijn spaargeld. Dat gebruikt hij nu… om met zijn ‘grote liefde’ op vakantie te gaan.
Ik kende Marina. Sany had het over haar. Zijn schoolliefde. Ze dumpte hem tweemaal. Voor rijkere types.
Ik dacht dat hij het begreep.
Niet dus.
Hij had eerlijk kunnen zijn. Kunnen zeggen: “Ik hou van Marina. Deze drie jaar met jou waren een vergissing.” Maar nee. Hij loog. En hij stal.
Ik haal vandaag de rest van het geld eraf. Alles. Dan – een echtscheidingsaanvraag. Zijn spullen pak ik in en stuur ik naar zijn moeder.
Morgen heb ik een presentatie om 12:00. Ik ben voorbereid. Als het goed gaat, neem ik vakantie. Geen Griekenland voor mij. Ik kies een andere bestemming.
‘Angie, ik ga. Ik vertrek wat eerder,’ zei Sany, aangekleed en klaar om te vertrekken.
‘Succes met je “zakenreis”,’ bracht ik uit.
‘Wat is dat voor toon?’
‘Denk daar zelf maar over na.’
‘Ik zal je missen.’
‘Daar heb je geen tijd voor. Je vlucht wacht.’
‘Ga je me niet uitzwaaien?’
‘Je vindt de weg zelf wel. Ik ga de vaat doen.’
‘Oké dan. Ik ben weg.’
Ik hoorde de kofferwieltjes rollen. De deur sloeg dicht.
Dat was het. Hij weet nog niet dat dit de laatste keer was. Morgen vervang ik de sloten.
Ik begon te huilen. Hoe kon hij zeggen: ‘Ik zal je missen’?
Een nieuw bericht.
“Angie, gaat het wel?” – Sylvia.
Ik pakte mijn telefoon, veegde mijn tranen weg, en belde haar.
