— Zeg: “De baasjes zijn thuis!” Kom op, herhaal het!
Maar Pavljoesja bleef koppig zijn eigen zin herhalen, van poot op poot huppelend en met zijn felgekleurde kopje wiebelend.
Hem iets afleren was bijna onmogelijk — wat hij eenmaal had geleerd, herhaalde hij eindeloos.
Ksjusja liep ondertussen de gang in en zette voorzichtig haar aankoop uit de huishoudwinkel op de bovenste plank van de inbouwkast.
— Kom op, handen wassen! — Lesja tilde zijn dochter op en droeg haar naar de badkamer. — Je ruikt al van een kilometer afstand naar oma’s huis!
Ksjusja haalde een grote zak aardappelen uit de koelkast en begon ze bij de gootsteen te schillen.
’s Avonds zouden ze “zjarecha” eten, zoals haar man dat gerecht noemde.
Gebakken aardappelen met paddenstoelen, overgoten met zure room en bestrooid met dille — wat kan er lekkerder zijn na een geslaagde dag in het bos?
Terwijl zij de aardappelen schilde, klonken uit de badkamer vrolijk gelach en het spatten van water. Alina vertelde haar vader hoe ze gisteren met oma pannenkoeken met kwark hadden gebakken.
Lesja lachte, stelde vragen, deed alsof hij verbaasd en enthousiast was. Een gewone gezinsidylle, warm en gezellig.
De avond verliep inderdaad rustig en vrolijk, precies zoals gepland.
Lesja grapte, knipoogde naar zijn vrouw vanachter de tafel, vertelde zijn dochter over het paddenstoelen zoeken en beloofde haar dat hij haar de volgende keer mee zou nemen naar het bos.
— Pap, zijn er daar wolven? — vroeg Alina nieuwsgierig.
— Wolven zijn er wel, maar ze zijn banger voor mensen dan mensen voor hen, — legde Lesja uit. — Ze leven diep in de wildernis, waar geen mens komt. In onze bossen kom je hooguit een egel tegen, of een eekhoorn.
— En bijten egels?
— Egels bijten alleen als je ze met je handen pakt. Laat je ze met rust, dan rennen ze zelf weg.
— Ik wil een egel mee naar huis nemen! Dan kan hij vriendjes worden met Pavljoesja!
— Egels leven niet in een appartement, meisje. Ze hebben het bos nodig, frisse lucht, hun eigen eten. In gevangenschap worden ze ziek.
Ksjusja luisterde naar dit gesprek, glimlachte op de juiste momenten en knikte instemmend. Maar met haar gedachten was ze ergens heel anders.
Ze liet niet merken dat ze nu veel meer over haar man wist dan hij vermoedde. Ze speelde de rol van liefhebbende vrouw, zoals hij de rol speelde van trouwe echtgenoot.
Na het eten hielp Alina met tafel opruimen, ze waste haar eigen bord en beker af en legde haar vork en lepel in de vaatwasser.
Daarna keek het hele gezin samen op tv naar een kinderfilm over twee vrienden die avonturen beleefden in de taiga.
Lesja zat in zijn favoriete fauteuil, Ksjusja op de bank, en Alina lag op het tapijt voor het scherm terwijl ze aan een appel knabbelde.
Om half tien werd Alina naar bed gestuurd. Ze poetste haar tanden, trok haar pyjama aan en Ksjusja las haar een verhaaltje voor over Duimelijntje.
Toen het in de kinderkamer stil werd, begonnen ook de ouders zich klaar te maken om naar bed te gaan.
Lesja ging naar de keuken om zijn thee op te drinken en nog iets na te kijken, en zodra hij weg was, maakte Ksjusja van de gelegenheid gebruik: ze glipte zachtjes naar de gang en haalde van de bovenste plank van de kast haar aankoop uit de huishoudwinkel.
Voorzichtig bracht ze het naar de slaapkamer en verborg het onder het bed, aan haar kant.
Lesja kwam een paar minuten later terug uit de keuken, deed het licht uit in de gang en woonkamer, ging de slaapkamer binnen en sloot de deur half.
— Welterusten, lieverd, — zei hij terwijl hij onder het dekbed kroop.
— Welterusten, schat, — antwoordde Ksjusja en nestelde zich naast hem.
Lesja lag op zijn rug, zijn handen onder zijn hoofd, en vertelde zijn vrouw over de plannen voor de volgende dag. Ze moesten naar het datsja, kijken hoe het daar was na de recente regenbuien, misschien de laatste tomaten en paprika’s plukken.
Ksjusja luisterde naar zijn gelijkmatige stem en voelde de warmte van zijn lichaam naast dat van haar.
Een halfuur later lag Lesja al zachtjes te snurken. Ksjusja wachtte nog even en haalde toen geluidloos de plastic tas vanonder het bed.
Binnenin lag een grote tuinschaar met felrode rubberen handvatten.
Het gereedschap was nieuw, zwaar, met scherp geslepen bladen — met zo’n snoeischaar kon je een tak ter dikte van een vinger doorknippen.
Ksjusja schoof hem voorzichtig onder het dekbed en legde hem zo neer dat het koude metaal precies het juiste plekje raakte.
De reactie volgde onmiddellijk. Lesja sperde zijn ogen open, haalde scherp adem en verstijfde toen hij het koude metaal voelde.
