— Ja, ik ben gewoon moe.
Op dat moment ging de deurbel. Viktor schoot overeind, maar Margarita was hem voor.
— Ik doe wel open.
Op de drempel stond Kristina — dit keer in een streng kostuum en met een map documenten in haar hand.
— Is Viktor thuis? — vroeg ze, zonder Margarita ook maar aan te kijken.
— Kom binnen, — antwoordde Margarita rustig.
Viktor bleef in de deuropening van de keuken staan toen hij zijn minnares zag.
— Kristina? Wat doe jij hier?
— Wat ik hier doe? We hadden het toch afgesproken! Je beloofde het op te lossen!
Margarita ging aan tafel zitten en pakte haar kop thee.
— Misschien kunnen jullie uitleggen wat er aan de hand is?
Viktor werd lijkbleek. Kristina richtte zich strijdlustig op.
— Uw man heeft mij beloofd met mij te trouwen. We verwachten een kind!
Dat was nieuws, zelfs voor Viktor. Met grote ogen staarde hij zijn minnares aan.
— Wat? Kristina, jij zei toch…
— Ik zei dat ik een gezin wilde. En kijk: jouw wens is uitgekomen. Dus LÁÁT ONS dit snel regelen. Margarita, ik heb het u al uitgelegd — u zult moeten vertrekken.
Margarita zette langzaam haar kopje neer.
— Ik begrijp het. Viktor, is dit waar?
Viktor zweeg, niet wetend wat hij moest zeggen. Kristina haalde een paar papieren uit haar map.
— Kijk, ik heb zelfs al een huurcontract voor u voorbereid. Een eenkamerappartement, niet ver van hier. Best netjes voor een alleenstaande vrouw.
— Wat attent, — grijnsde Margarita. — Viktor, ga je nog iets zeggen?
— Ik… Rita, het spijt me. Het is allemaal per ongeluk zo gelopen.
— “Per ongeluk” is een halfjaar daten? Of “per ongeluk” is een kind?
Viktor liet zijn hoofd zakken. Kristina glom van triomf.
— Nou, prachtig. Dan zijn we het eens. Wanneer vertrekt u?
— Weet u wat, — Margarita stond op van tafel. — Ik heb erover nagedacht en besloten: het appartement is van jullie. Neem het maar.
Kristina straalde, Viktor keek op in verbijstering.
— Rita?
— Alleen is er één voorwaarde. Nou ja — meerdere. Ga zitten, we leggen alles officieel vast.
Margarita haalde de vooraf klaargelegde documenten tevoorschijn.
— Goed. Ten eerste: Viktor, herinner je je ons huwelijkscontract?
— Welk contract? — schrok Kristina…
— Gewoon. Daarin staat dat wanneer één van de echtgenoten vreemdgaat, hij zijn rechten op het gezamenlijke bezit verliest. Maar ik ben bereid die bepaling niet toe te passen. Op één voorwaarde.
Ze legde een document op tafel.
— Dit is een overeenkomst over de verdeling van het vermogen. Het appartement blijft bij jou, Viktor. Maar in ruil daarvoor doe jij afstand van alle aanspraken op mijn aandeel in het bedrijf.
— Welk bedrijf? — vroeg Viktor verbaasd.
— Het bedrijf dat ik drie jaar geleden heb opgezet. Weet je nog dat ik het had over handwerklessen? Nou, dat zijn allang geen lessen meer, maar een netwerk van ateliers door de hele stad. De omzet is ongeveer twee miljoen per maand.
Viktor sperde zijn mond open. Al die tijd had hij gedacht dat zijn vrouw maar wat aanrommelde en met vriendinnen haar tijd zat te verdoen.
— DAT KAN NIET!
— Toch wel. Hier zijn de stukken. En trouwens, Kristina, weet u dat Viktor gewoon een middenkader-manager is? Salaris: tachtigduizend. Het appartement is door mijn ouders gekocht. De auto is ook een cadeau van hen. Het spaargeld op de rekening zijn mijn afdracht uit het bedrijf. Maar ik ben bereid jullie het appartement te laten. Grootmoedig, hè?
Kristina keek van Margarita naar Viktor.
— Dit is één grote LEUGEN! Viktor zei dat hij eigenaar van een bedrijf was!
— Eigenaar? — lachte Margarita. — O, dat is interessant. Viktor, vertel Kristina eens over jouw “bedrijf”.
De man zweeg en kneep zijn vuisten samen.
— Goed, dan vertel ik het wel. Viktor werkt bij het bedrijf “Strojresurs”. Verkoopmanager. Afdelingshoofd is Pjotr Semjonovitsj — trouwens, een goede kennis van mij. Hij was behoorlijk verbaasd toen hij hoorde dat Viktor zich voordoet als eigenaar van het bedrijf.
— Je hebt naar mijn werk gebeld?! — brieste Viktor.
— Wat is daar mis mee? Ik moet toch weten of de persoon aan wie ik een appartement ter waarde van twintig miljoen achterlaat, wel draagkrachtig is.
Kristina sprong abrupt overeind.
— Twintig miljoen?
— Ja, dat is de huidige marktwaarde. Maar er is een addertje onder het gras. Het appartement staat als onderpand bij de bank.
— WÁT?! — riepen Viktor en Kristina tegelijk.
— Ik heb een lening genomen met het appartement als onderpand om het bedrijf uit te breiden. Er staat nog vijftien miljoen open. De maandelijkse aflossing is driehonderdduizend. Maar maak je geen zorgen: als jullie de overeenkomst tot verdeling tekenen, wordt de schuld ook verdeeld. Jullie deel is maar honderdvijftigduizend per maand.
Kristina greep haar handtas.
— Dit is krankzinnig! Viktor, jij zei dat je een appartement had, een bedrijf, spaargeld!
— Dat heeft hij inderdaad allemaal. Of beter: hád. Zolang hij met mij getrouwd was. Maar nu jullie een nieuw gezin vormen, zullen jullie vanaf nul moeten beginnen.
— NEE! — schreeuwde Kristina. — Dit heb ik niet afgesproken! Een kind…
Ze brak halverwege af.
— Over dat kind gesproken, — vervolgde Margarita. — Ik werd nieuwsgierig en ik heb wat navraag gedaan. Kristina, u bent toch vorige week bij de gynaecoloog geweest? Mijn vriendin werkt in dezelfde kliniek. U bent helemaal niet zwanger.
— Dat is medisch geheim!
— Ik weet niets. Ik neem alleen iets aan. Maar Viktor kan een verklaring vragen, aangezien u zwanger beweert te zijn.
Kristina werd rood, daarna lijkbleek.
— Weet je wat… LAAT JULLIE ALLEBEI DE KLEREN KRIJGEN! Viktor, jij bent een zielige leugenaar! En jij, — ze draaide zich naar Margarita om, — een sluwe slang!
