Ze stormde het appartement uit en sloeg de deur dicht.
Viktor zat aan tafel met zijn hoofd in zijn handen. Margarita stopte rustig de documenten terug in de map.
— Rita, laten we praten…
— Waarover? Over hoe je me een halfjaar hebt voorgelogen? Of over hoe je je als succesvolle zakenman hebt voorgedaan tegenover je minnares?
— Ik kan alles uitleggen…
— Hoeft niet. Ik snap het prima. Midlifecrisis, de behoefte om je belangrijk en succesvol te voelen. Alleen heb je de verkeerde methode gekozen.
Ze liep naar de kast en haalde een koffer tevoorschijn die al klaarstond.
— Dit zijn je spullen. Je kunt voorlopig bij je vriend Dima logeren. Hij weet het al — ik heb hem gebeld.
— Je zet me eruit?
— Ik geef je tijd om na te denken. Het appartement staat inderdaad ‘in onderpand’, maar niet bij de bank. Ik heb het als zekerheid gebruikt voor investeringen in het bedrijf via onze familie-vennootschap. Met andere woorden: feitelijk zijn we het geld aan onszelf verschuldigd. Maar als we scheiden, moet alles opnieuw worden vastgelegd. En ja — je krijgt je helft, pas nadat de schuld is afbetaald.
— Maar dat is toch absurd!
— Dit is zaken, Viktor. Datzelfde ‘gedoe’ waar jij op neerkijkt, alsof mijn hobby dom was. Weet je trouwens hoeveel de franchise van mijn ateliers kost? Vijf miljoen. En ik heb een wachtlijst met gegadigden.
Viktor tilde zijn hoofd op; in zijn ogen flitste hebzucht.
— Rita, misschien moeten we niet overhaasten? We zijn al zoveel jaren samen…
— STOP. Begin er niet aan. Je maakte je keuze toen je met Kristina begon. Toen je tegen haar over mij loog en tegen mij over ‘zakenreizen’. Toen je haar hierheen liet komen om te eisen dat ík uit mijn eigen appartement zou vertrekken.
— Ik wist niet dat ze zou komen!
— Maar je vertelde haar wel over het appartement.
Viktor liet zijn hoofd weer zakken.
— Luister, — Margarita ging tegenover hem zitten. — Je hebt twee opties. Eén: we scheiden en delen alles volgens het huwelijkscontract. Jij krijgt wat jij in het huwelijk hebt ingebracht — en dat is, laat ik je eraan herinneren, alleen jouw salaris van vijftien jaar, waarvan een deel al is uitgegeven. Optie twee: we scheiden beschaafd, ik pas de bepaling over ontrouw niet toe, en jij krijgt een kwart van de waarde van het appartement nadat de investeringslening is afgelost. Dat is ongeveer twee miljoen over drie jaar.
— Drie jaar?!
— Precies zolang staat er nog open. Kies maar.
Viktor stond op; woede vertrok zijn gezicht.
— Jij hebt alles in scène gezet!
— Ik? Was ík het die een halfjaar met een andere vrouw afsprak? Was ík het die loog over status en inkomen? Was ík het die een minnares meenam om de wettige vrouw het huis uit te zetten?
— MAAR JIJ WIST HET! Je wist het en je zweeg!
— Ik kwam er drie dagen geleden achter. Van jouw Kristina. En in die drie dagen heb ik beschermd wat ik jarenlang heb opgebouwd. Mijn bedrijf, mijn reputatie, mijn waardigheid.
