Vlak voor de bruiloft hoorde de bruid de bekentenis van de bruidegom en besloot ze wraak op hem te nemen.

Het was geen liefde. Het was een plan.

‘Bovendien,’ vervolgde Rafael, ‘begint die oude man ook oud te worden. Met een beetje juridisch gemanoeuvreer zal Camila er niets van merken. Alles blijft binnen de familie.’

Gelach galmde tussen de palmbomen door, als applaus. Camila voelde dat haar jurk, die even daarvoor nog een symbool van hoop was, nu niets meer was dan een kanten kooi.

Ze kon wegrennen. Ze kon schreeuwen. Ze kon alles stopzetten. Het enige wat ze hoefde te doen, was de gasten onder ogen zien en de waarheid vertellen.

Maar iets in haar, iets nieuws, kouder en duidelijker, weigerde Rafael er zo gemakkelijk mee weg te laten komen.

Door het huwelijk te annuleren zou hij zonder gevolgen vrijuit gaan. En Camila begreep, met pijnlijke helderheid, dat deze man niet zomaar een romantische teleurstelling was: hij vormde een reëel gevaar voor iedereen die hem vertrouwde.

Ze haalde diep adem, rechtte haar schouders en raakte haar sluier aan alsof ze een kroon op haar hoofd wilde zetten.

“Als hij denkt dat hij gewonnen heeft…”, zei ze tegen zichzelf, “laat hem dat dan maar blijven denken.”

Ze keerde via hetzelfde pad terug, met zelfverzekerde tred en een onbewogen gezicht. Toen ze in het met bloemblaadjes bezaaide pad naar het altaar verscheen, merkte niemand de transformatie op die zich zojuist in haar had voltrokken.

Voor de gasten was Camila nog steeds de perfecte bruid: elegant, sereen, een wit silhouet omgeven door gouden licht. Maar innerlijk was ze niet langer dezelfde vrouw die, slechts enkele minuten eerder, op het punt stond een sprookje te beleven.

Rafael stond haar op te wachten met een geoefende glimlach. Camila hield zijn blik een seconde langer vast dan gebruikelijk. Voor het eerst zag ze niet haar toekomstige echtgenoot: ze zag een man die graag een deal wilde sluiten.

Zijn vader, Eduardo Acevedo, bood hem zijn arm aan. Op 58-jarige leeftijd bezat hij die mengeling van trots en tederheid die kenmerkend was voor iemand die alles met eigen handen had opgebouwd: een logistiek bedrijf dat in heel West-Mexico hoog aanzien genoot. Hij pakte zijn arm vast en mompelde ontroerd:

vervolg op de volgende pagina