Dit is het verhaal van mijn vriendin, een stralende vrouw die perfect illustreert hoe langzaam het gaat van “alles is prima” naar een dagelijkse routine gaat, waarbij we uit gewoonte vooruitgaan, zonder echte vooruitgang.
Wanneer een relatie stukloopt zonder dat een van beiden het beseft.
Aanvankelijk leidden zij en haar man een volkomen gewoon leven: een huis, plannen, gelach, de eenvoudige, alledaagse band die ze deelden. Toen, zonder waarschuwing, ontstonden er spanningen. De woorden werden harder, de dagen zwaarder. Het gedrag van haar man werd soms ondraaglijk: prikkelbaarheid, woede-uitbarstingen, kwetsende opmerkingen. Ze hield vol, zoals zoveel vrouwen doen, ervan overtuigd dat “het wel over zou gaan”.
Ze was zelfs meerdere keren weggegaan om zichzelf te beschermen, voordat ze terugkeerde voor hun gezin, vooral toen hij beweerde zijn fouten te hebben ingezien. Ze wilde geloven in een nieuwe start, geloven dat liefde echt kan helen wat gebroken is .
Wanneer de inspanningen te laat komen
En toen, op een dag, na wéér een pijnlijke episode, veranderde haar man werkelijk. Hij werd rustiger, meer beheerst en meer betrokken bij hun dagelijks leven. Van buitenaf leek alles eindelijk vredig. Maar vanbinnen was er iets gebroken. Het is een van de meest complexe paradoxen om te begrijpen: je kunt iemands inspanningen wel erkennen… maar tegelijkertijd niet meer dezelfde intensiteit voelen.
De jaren laten hun sporen na, zelfs als we besluiten te vergeven. Liefde vervaagt echter soms niet in één keer, maar door een reeks kleine wondjes, gebroken beloftes en momenten waarop we niet gehoord werden.
