— Is dat waar? — sprak ze scherp uit.
— En wat dan nog? — haalde Arina haar schouders op. — Mijn spullen, mijn recht om erover te beschikken.
— Jouw spullen?! — vloog Maria uit. — In Kostya’s familie was alles altijd gemeenschappelijk! Toch, mam?
— Absoluut, — tuitte Tamara Pavlovna haar lippen. — In onze familie bestond dat burgerlijke “mijn-jouw” nooit. We deelden alles.
Konstantin stapte naar zijn vrouw toe en pakte haar bij de elleboog.
— Arish, waarom heb je dit gedaan? — klonk verwijt in zijn stem. — Je hebt toch drie kledingwinkels! Vind je een paar jurkjes voor Masha echt zo veel gevraagd?
— Een paar? — Arina trok haar arm los. — Konstantin, je zus heeft spullen ter waarde van bijna een half miljoen meegenomen!
— Oh, ze liegt alles! — wuifde Maria. — Het is maar een paar dingetjes hier en daar.
— Dingetjes? — sloeg Arina haar armen over elkaar. — Een zilveren broche van veertigduizend, een designerjurk van honderdtwintig, parfum van twaalfduizend — is dat “dingetjes”?
— Egoïst! — spuugde Tamara Pavlovna. — Het was meteen duidelijk dat je niet uit onze kring komt! Alle rijken zijn zo — bang om iets te delen, kunnen niet delen!
De storm werd heviger. De schoonmoeder zwaaide met haar handen, herinnerde zich hoe genereus haar eigen moeder was, die het laatste stukje brood deelde. Maria snikte, spelend voor slachtoffer. Konstantin sprak over familiewaarden.
Terwijl ze het lawaai aanhoorde, voelde Arina een vreemde rust. Alsof alle twijfel verdween. Ze wachtte op een pauze in het gezamenlijke geschreeuw.
— Jullie moeten allemaal mijn huis verlaten, — sprak Arina met een kalme stem. — Meteen.
Een stilte viel over de keuken. Tamara Pavlovna opende haar mond, maar bracht geen geluid voort.
— Wat zeg je?! — reageerde Konstantin het eerst. — Ik ben je man, dit is ons gezamenlijk huis!
— Nee, Kostya, — schudde Arina haar hoofd. — Dit appartement is mijn eigendom. Ik heb het gekocht vóór ons huwelijk.
— Je gooit de eigen moeder van je man eruit? — hijgde Tamara Pavlovna van verontwaardiging. — Ongehoord!
— Harteloos! — viel Maria bij. — Kostik, hoe kon je met zo iemand trouwen?
— Arina, je begrijpt niet wat je zegt, — probeerde Konstantin zijn vrouw bij de schouders te grijpen. — We zijn familie! Familie, begrijp je?
Arina deed een stap terug. Opende een keukenkastje. Haalde een leren notitieboek tevoorschijn en begon voor te lezen:
— Hier is een lijst van de spullen die de afgelopen maanden uit mijn huis verdwenen zijn. Diamant-oorbellen, tachtigduizend roebel. Jurk, vijfendertigduizend…
— Masha, echt waar? — staarde Konstantin vol verbazing naar zijn zus.
Maria piepte, maar haar wangen kleurden verraderlijk rood:
— Ze verzint alles!
