— Lena! — Petja greep naar zijn laatste, zielige argument. — Ik… ik… ik hou toch van je!
Lena lachte. Zacht, bijna geluidloos.
— Petja, liefde is niet ‘geef mij’. Liefde is ‘hier, neem’. Heb jij mij ooit iets ‘gegeven’? Behalve problemen van de kippenfabriek?
Dat was een knock-out. Petja greep naar zijn hart. Olga Igorjevna begon meteen te dribbelen, op zoek naar corvalol.
— Jij… jij brengt hem nog in het graf! — siste ze terwijl ze druppels in een glas liet vallen. — Hij is zo… zo gevoelig!
— Gevoelig, — knikte Lena. — Petja. Ik vraag de scheiding aan. En de verdeling van het bezit. Van dit appartement.
— Ik geef je geen scheiding! — jankte Petja, plotseling ‘genezen’.
— Dat zul je wel doen, — haalde Lena haar schouders op. — Waar ga je heen? En nu… — ze keek op haar horloge, — morgen heb ik een zware dag. Ik moet rusten. Olga Igorjevna, ik zal u niet uitlaten — ik neem aan dat Petja vannacht bij u slaapt?
Olga Igorjevna verstijfde met het glas in haar hand. Ze begreep dat het toneelstuk voorbij was. Pauze.
— Jij… jij zult er nog spijt van krijgen, — siste ze.
— We zullen nog wel zien wie er spijt krijgt, — Petja greep zijn jas. — Zonder mij ben jij niets! Een verkoopstertje! Je zult wegrotten met je parfums!
Ze vertrokken en sloegen de deur zo hard dicht dat het pleisterwerk van de muur viel.
Lena junior kwam uit de kamer en sloeg haar armen om haar moeder.
— Mam, jij bent geweldig.
— Nee, — Lena schudde haar hoofd en voelde hoe de spanning wegvloeide. — Ik ben gewoon moe. Moe van leven ‘zoals het hoort’.
Ze pakte haar telefoon en belde Raisa.
— Rája, plan B. We moeten één… transactie regelen. Met een appartement. En ik heb een verrassing nodig. Een grote verrassing. Voor mijn… voorlopig nog echtgenoot.
Aan de andere kant van de lijn lachte Rája duivels.
— Ik hóúd van verrassingen, Lenka…
Er gingen twee maanden voorbij. Twee maanden van oorverdovende, bedwelmende stilte. Lena scheidde van Petja. Zoals ze had verwacht: zodra het serieus werd, klapte Petja in. Hij verscheen op de zitting verkreukeld en kwaad, stinkend naar de kater van gisteren en naar kippenfabriekswanhoop. Olga Igorjevna leunde tegen de muur op de gang en schoot Lena bliksems toe, maar de zaal mocht ze niet in.
Hun ‘tweekamer’-chroesjtsjovka, het enige gezamenlijke bezit, moest volgens de rechter worden verdeeld. Het appartement was in zo’n staat dat verkoop alleen met een enorme korting mogelijk was. Lena stemde zonder met haar ogen te knipperen in met de uitkoop van Petja’s aandeel. Ze betaalde hem zijn deel uit het erfenisgeld.
Petja, met de cheque klam in zijn vuist, was ervan overtuigd dat hij haar ‘gestraft’ had.
— Nou, blijf jij hier maar zitten! — riep hij haar na na de zitting. — En ik… ik begin een nieuw leven! Ik ben nu een gewilde vrijgezel!
Lena glimlachte alleen maar.
Olga Igorjevna siste Lena na terwijl ze haar zoon uitgeleide deed:
— Je zult op je ellebogen bijten! Hij vindt er zo één — dan sta je te kijken! Niet zo’n oude… parfumeurster als jij!
Lena ‘stond te kijken’ nog diezelfde avond. Ze opende een fles dure champagne (ook uit de erfenis) en vierde met de kinderen en Raisa haar bevrijding.
En bij Petja wilde dat ‘nieuwe leven’ meteen niet vlotten. Hij trok weer bij zijn moeder in. Olga Igorjevna, nu ze haar ‘vijand’ Lena kwijt was, richtte al haar theatrale vuur op haar zoon.
— Petenka, waarom liggen je sokken overal? Lenotsjka heeft je helemaal laten verloederen!
— Petenka, je snurkt als een olifant! Dat is onfatsoenlijk!
— Petenka, je ruikt alweer naar de fabriek! Vooruit, naar de badkamer! En niet tegen mijn tapijt schuren!
Petja, gewend dat Lena zwijgend opruimde, waste en hem ‘bewondering volgens schema’ gaf, belandde in een hel. Mama eiste aandacht, zorg en… geld. En de anderhalf miljoen die hij van Lena had gekregen, smolt razendsnel weg. Hij was immers een ‘gewilde vrijgezel’. Hij kocht een nieuwe telefoon, een gouden ketting (die op een fietsketting leek) en begon te ‘investeren’ in diezelfde jonge inpaksters.
