— Noteer het adres, — zei Lena. — Koekoejevo-Novoje, Toekomstlaan, nummer 1, gebouw 3…
Petja liet het adres langs zich heen gaan. Hij rende al door moeders appartement en trok zijn ‘feestelijke’ trainingsbroek aan.
— Mam! Mam! Ze heeft toegegeven! Ze heeft voor ons een paleis gekocht! Ik zei het toch! Ik ben een man! Ik heb haar gebroken!
Olga Igorjevna, die de laatste vijf minuten bij de deur had staan afluisteren, begon ook te stralen.
— Ik ga met je mee! — verklaarde ze. — Ik móét zien hoe die… parfumeurster… door de knieën is gegaan! Ik moet de renovatie beoordelen!
Anderhalf uur later stonden ze ter plaatse. ‘Toekomstlaan 1’ bleek een vijfentwintig verdiepingen tellende betonnen reus aan de rand van een bouwput. Om hen heen loeide een sneeuwstorm, het rook naar bouwplaats en wanhoop.
— Dit… klopt niet, — mompelde Petja terwijl hij het adres controleerde.
— Misschien is het een… luxecomplex? — opperde Olga Igorjevna twijfelend, zich wikkelend in haar oude theatrale sjaal.
Ze vonden het juiste appartement op de dertiende verdieping. De deur was van goedkoop karton, bekleed met kunstleer. Hij was niet op slot.
Petja duwde hem open.
Ze stapten binnen. Als je het al een kamer kon noemen. Achttien vierkante meter kaal beton. Draden staken uit de muur. In de hoek waar de badkamer moest komen, stond een eenzame wc (de goedkoopste). Midden in de ruimte stond een veldbed met een kinderdekentje met autootjes erop en een plastic kruk. Op de kruk: een fles van het goedkoopste mousserende ‘Sovjetskoje’ en twee plastic bekertjes.
Aan een scheve muur hing één enkel A4’tje. Met de hand geschreven: ‘Gefeliciteerd met de verhuizing!’
— Wat… is dit? — Petja geloofde zijn ogen niet. — Is dit… een berging? Lenka! Waar ben je? Wat is dit voor grap?
De deur achter hen ging open. Lena kwam binnen. Ze droeg een elegante jas; ze rook naar ‘Joy’ van Patou — de geur van succes en dure bloemen. In haar handen hield ze een map met documenten.
— Verrassing, — glimlachte ze.
— Wat… wat is dit?! — gilde Olga Igorjevna.
— Dit, Olga Igorjevna, is een appartement. Een studio.
— Voor wie?! Voor het personeel?! — Petja begon te beseffen dat zijn ‘triomf’ naar cement rook.
— Voor jou, Petja, — Lena legde de map op het veldbed. — Dit is van jou.
Petja greep de papieren. Koopcontract. Koper: Lena. Het volgende document — schenkingsakte. Eigenaar… Pjotr… hij.
— Hoezo… van mij? En… en van ons dan?
— ‘Ons’ bestaat niet, Petja, — zei Lena rustig. — Er is het mijne. En het jouwe. Jij hebt toch je aandeel uit de chroesjtsjovka gekregen? Anderhalf miljoen. Die heb je… geïnvesteerd. Begrijp ik.
— Geïnvesteerd! — brulde hij. — Maar jij zei toch… jij zei toch…
— En ik, Petja, heb besloten dat jij, als ‘hoofd van het gezin’, niet bij je moeder kunt wonen. Dat staat… niet netjes. Daarom heb ik, met mijn erfenis — waar jij zo op aasde — voor jou een aparte woning gekocht. Zoals je wilde. Jij bent eigenaar. Jij bent een ‘gewilde vrijgezel’. Je kunt hier je inpaksters naartoe rijden.
En toen ontplofte Petja.
— Wat heb jij gedaan?! — hij stormde op haar af, rood aangelopen, angstaanjagend. — Jij… jij hebt me in een hok gestopt?! En voor jezelf — paleizen?! Jij… oplichtster!
— Petja, let op je woorden, — Lena week geen stap. Haar charisma werkte nu als een kogelvrij vest. — Ik heb je dit appartement geschonken. Wettelijk was ik je helemaal niets verschuldigd, behalve die anderhalf miljoen. Maar ik besloot… een groot gebaar te maken. Jij houdt toch van grote gebaren?
— Ik… ik ga naar de rechter! — Olga Igorjevna hapte naar adem. — Ze heeft je beroofd, zoon! Ze…
— Gaat u gang, Olga Igorjevna. Met welke eis? ‘Verplicht mijn ex-schoondochter mijn zoon een penthouse te schenken en geen studio’? Ik vrees dat men u bij de rechtbank niet zal begrijpen. U werkte toch in het theater? Stelt u het zich voor. De slotscène. U en uw zoon — in een eigen woning. Gordijn.
Petja keek van de kale muren naar Lena. Hij begreep dat hij had verloren. Niet zomaar verloren — hij was vernederd. Elegant, duur en met de geur van Franse parfums.
— Ik… ik… — hij vond geen woorden. Hij greep de fles ‘Sovjetskoje’ om die te openen, maar de kurk gaf niet mee. Woedend smeet hij de fles tegen de muur. Ze spatte uiteen en bedekte hem met kleverige schuim.
— Ziezo, — zei Lena. — Dat is je housewarming. Beheer het, Petja. Bezit het. Dat wilde je toch? Jij bent toch het ‘hoofd’? Hier is jouw ‘staat’ van achttien vierkante meter.
Ze draaide zich naar Olga Igorjevna.
