— Lenus… — begon hij klagend, als een geslagen hond. — Hoi.
— Dag, Petja, — Lena sprak rustig.
— Ik… eh… ik heb alles begrepen. Ik was een idioot. Mama… ze bedoelt het niet slecht. Het is allemaal… jaloezie. Omdat jij zo mooi bent.
Lena rolde met haar ogen.
— Petja, waar wil je naartoe?
— Ik… ik mis je. Jou, de kinderen… Len, we zijn toch… familie. Zullen we weer samenkomen? Hè? Ik vergeef alles!
Lena verslikte zich bijna in haar koffie.
— Vergeven? Jij vergeeft? Petja, jij bent ongeëvenaard.
— Nou… — hij raakte in de war. — Ik bedoel… opnieuw beginnen! Jij bent toch alleen. En ik ook. Samen zijn we sterk!
‘Vooral als ik geld heb en jij eetlust,’ dacht Lena.
— Petja, ik wilde je net bellen. Het zit zo: ik ben uit ons oude appartement verhuisd. Ik heb het verkocht.
Aan de andere kant van de lijn sloeg paniek toe.
— Hoe… verkocht? En… en ik dan? En… wij?
— Maak je geen zorgen, Petja. Ik zei toch dat ik aan de toekomst dacht. Ik… heb nieuw onderdak voor ons gekocht. Of beter… — ze pauzeerde, — ik heb een appartement voor jou gekocht. Zoals beloofd had ik een verrassing.
Petja haalde opgelucht adem. Hij had ‘voor jou’ niet gehoord. Hij hoorde alleen ‘gekocht’. Ze had toegegeven! Ze had het begrepen!
— Lenka! Goud ben je! — schreeuwde hij in de telefoon. — Ik wist het! Ik wist dat je niet zonder mij kon! Waar? Waar is ons nieuwe appartement? Ik kom er nú aan!
— Noteer het adres, — zei Lena. — Koekoejevo-Novoje, Toekomstlaan, nummer 1, gebouw 3…
Petja liet het adres langs zich heen gaan. Hij rende al door moeders appartement en trok zijn ‘feestelijke’ trainingsbroek aan.
— Mam! Mam! Ze heeft toegegeven! Ze heeft voor ons een paleis gekocht! Ik zei het toch! Ik ben een man! Ik heb haar gebroken!
Olga Igorjevna, die de laatste vijf minuten bij de deur had staan afluisteren, begon ook te stralen.
— Ik ga met je mee! — verklaarde ze. — Ik móét zien hoe die… parfumeurster… door de knieën is gegaan! Ik moet de renovatie beoordelen!
Anderhalf uur later stonden ze ter plaatse. ‘Toekomstlaan 1’ bleek een vijfentwintig verdiepingen tellende betonnen reus aan de rand van een bouwput. Om hen heen loeide een sneeuwstorm, het rook naar bouwplaats en wanhoop.
— Dit… klopt niet, — mompelde Petja terwijl hij het adres controleerde.
— Misschien is het een… luxecomplex? — opperde Olga Igorjevna twijfelend, zich wikkelend in haar oude theatrale sjaal.
Ze vonden het juiste appartement op de dertiende verdieping. De deur was van goedkoop karton, bekleed met kunstleer. Hij was niet op slot.
Petja duwde hem open.
Ze stapten binnen. Als je het al een kamer kon noemen. Achttien vierkante meter kaal beton. Draden staken uit de muur. In de hoek waar de badkamer moest komen, stond een eenzame wc (de goedkoopste). Midden in de ruimte stond een veldbed met een kinderdekentje met autootjes erop en een plastic kruk. Op de kruk: een fles van het goedkoopste mousserende ‘Sovjetskoje’ en twee plastic bekertjes.
