“WEET JE WEL WIE IK BEN?” SCHREEUWDE HIJ MET EEN ANGLOFANTE STEM, RECHT IN MIJN GEZICHT — EEN MARINIER DIE DACHT DAT HIJ EEN VROUW IN EEN BAR KON VERPLAATSEN, ZONDER TE BEGRIJPEN DAT ZIJ DE ENIGE WAS DIE ZIJN CARRIÈRE KON BEËINDIGEN MET EEN SIMPELE IDENTITEITSKAART.

Om 22:30 uur verscheen de onwetendheid ten tonele.

Korporaal Jason Devo arriveerde met drie kameraden van zijn infanterie-eenheid. Vierentwintig jaar oud, met een enorm ego dat trots zijn Marine-tatoeage toonde, en een onopvallende uitzending van zeven maanden in Okinawa achter de rug. Hij had de avond doorgebracht met het voeden van zijn superioriteitsgevoel met whisky en donderende toespraken over de “zwakte” van de marine, de “overgewaardeerde” SEALs en het gebrek aan plaats voor vrouwen in gevechtsfuncties.

Hij zag mij – een vrouw alleen – en zag een kans. Een makkelijk doelwit, waarschijnlijk een gedesillusioneerde militairvrouw die op haar man wachtte. Hij kwam met arrogante tred op me af, leunde tegen de bar naast me en mompelde iets over hoe verloren ik eruitzag.

Ik antwoordde niet. Ik nam langzaam een ​​slok water en staarde strak voor me uit.

Ik bracht mijn jeugd door in een huis met uitzicht op de Chesapeake Bay, constant omringd door officieren en SEALs die mijn vader het hof kwamen maken. Hij was de onbetwiste leider aan de eettafel en legde kalm uit waarom het integreren van vrouwen in de speciale eenheden een strategische fout was – niet vanwege een gebrek aan bekwaamheid, betoogde hij, maar omdat die teams een niveau van fysieke prestaties en cohesie vereisten dat een gemengde eenheid simpelweg niet kon garanderen. Het was nooit persoonlijk; het was pragmatisch.

Ik stopte met hem te praten toen ik zestien was. De dag na mijn achttiende verjaardag ging ik bij de marine en uiteindelijk kwam ik via het Seaman to Admiral-programma in het officierskorps terecht. Op de dag dat het Ministerie van Defensie in januari 2013 het verbod op vrouwen in gevechtsfuncties ophief, meldde ik me aan voor de BUD/S-opleiding.

Hij sprak zes maanden lang niet met me nadat ik hem het nieuws had verteld.

Ik heb Hell Week in één keer gehaald. De duikfase brak me twee keer: een keer door ernstige onderkoeling en een andere keer door een ontwrichte schouder. Ik moest het overdoen, maar ik heb het gehaald. Ik heb mijn Trident in 2021 behaald.

Mijn vader was niet bij de ceremonie aanwezig. Hij stuurde een briefje van twee zinnen.

vervolg op de volgende pagina