“WEET JE WEL WIE IK BEN?” SCHREEUWDE HIJ MET EEN ANGLOFANTE STEM, RECHT IN MIJN GEZICHT — EEN MARINIER DIE DACHT DAT HIJ EEN VROUW IN EEN BAR KON VERPLAATSEN, ZONDER TE BEGRIJPEN DAT ZIJ DE ENIGE WAS DIE ZIJN CARRIÈRE KON BEËINDIGEN MET EEN SIMPELE IDENTITEITSKAART.

“Gefeliciteerd met het afronden van je training. Vergeet niet dat het behalen van de Trident slechts het begin is.”

De volgende vier jaar vocht ik in de provincies Helmand, Anbar en Oost-Syrië, in een poging zijn hele doctrine te weerleggen. Ik voerde directe acties uit, verkenningsmissies en bevrijdde gijzelaars. In 2022, tijdens een aanval op een Taliban-basis, hield ik veertig minuten lang stand onder zwaar vuur terwijl mijn team een ​​neergeschoten piloot redde. Granaatscherven rukten een stuk van mijn linkeronderarm af, maar ik bleef vechten. Ik ontving de Bronzen Ster met het “V”-insigne.

Mijn vader belde me na de ceremonie. Hij zei dat hij trots was op mijn moed, maar herinnerde me eraan dat een succesvolle missie niets veranderde aan de overkoepelende strategische kwestie. Het gesprek duurde vier minuten.

vervolg op de volgende pagina