Terwijl ze naar de etalage van een winkel met babyspullen keek, glimlachte Veronika. Zo’n kleine kleding, alsof het voor een pop was. Haar hand gleed onwillekeurig over haar nog steeds kleine buikje. De vrouw had net de bloedtestresultaten ontvangen en haar zwangerschap bevestigd.
Ze was zo opgewonden en wilde zo snel mogelijk het goede nieuws met haar man delen. Ze zouden ouders worden. Anderhalf jaar hadden ze geprobeerd, en nu waren daar eindelijk de twee felbegeerde streepjes op de test, en de analyses gaven aan dat de zwangerschap goed verliep. Omdat ze niet tot de avond wilde wachten, rende Veronika naar het café waar haar moeder werkte en kocht een lekkere lunch voor haar man.
Zijn favoriete gestoomde broodjes met vlees en een paar Koreaanse salade. Veronika wilde Maksim zo snel mogelijk blij maken en ging naar zijn kantoor. Ze belde haar man niet van tevoren.
Ze besloot hem een dubbele verrassing te geven. De glimlach gleed niet van haar gezicht, werd steeds breder, en van blijdschap voelde ze de neiging om rond te draaien. Ze was zwanger! Binnenkort zou hun gezin worden verrijkt met een langverwacht wonder.
Toen ze het kantoor binnenliep, begroette Veronika enkele medewerkers die ze kende. Eerder had ze vaak lunches voor haar man gebracht en zelfs meegedaan aan bedrijfsevenementen. Maksim verbood zijn vrouw nooit om tijdens werk langs te komen; hij was altijd blij en stelde haar trots voor aan wie haar nog niet kende.
— Maksim Viktorovitsj is nu in een belangrijke vergadering. Wacht hem op de bank, — zei de nieuwe secretaresse van haar man zodra Veronika bij zijn kantoor kwam.
— Ik kan in zijn kantoor op hem wachten.
— Dat kan niet. Dit is toch een werkgebied, en ik durf niemand daar binnen te laten zonder toestemming van de baas.
De secretaresse stak haar kin op, trok een grimas en bekeek Veronika met een beoordelende blik. Kennismaken verliep niet vlot, maar Veronika had nooit de ambitie gehad om met iedereen bevriend te worden. Ze zou immers geen kinderen krijgen met deze mensen en had geen plannen om intensief met hen om te gaan.
Haar man had op het werk ook nooit hechte vriendschappen opgebouwd. Hij had zelfs weinig vrienden, omdat hij onbekenden niet kon vertrouwen en vriendschap over jaren heen opbouwde.
Zittend op de bank leunde Veronika achterover, pakte een tijdschrift en bladerde erin om de tijd te doden. Omdat ze niet in het kantoor werd toegelaten, had ze geen zin om te ruziën of te schreeuwen – waarom haar man extra problemen op het werk bezorgen?
— Mashul, ga je vandaag na werk weer met de baas naar een restaurant? Of gaan we misschien samen naar huis? — kwam een andere jonge meid, die Veronika nog niet eerder had gezien, naar de secretaresse toe.
Haar hart sloeg een slag over. Wat bedoelde ze met “weer naar het restaurant gaan”? Gisteren was haar man inderdaad laat thuisgekomen, had hij een restaurant bezocht, maar zei dat hij daar een zakelijke partner ontmoette. Waarom zou hij zijn secretaresse meenemen naar een belangrijke bijeenkomst?
— Schreeuw niet zo, — snauwde de secretaresse. — Hier is zijn vrouw. Waarschijnlijk lukt het vandaag niet. Hij zei meteen dat we niet elke dag konden afspreken. Gisteren hebben we een geweldige tijd gehad. Ik mag niet klagen.
Na het restaurant gingen ze naar het hotel… Het was heerlijk. Maksim is zo zorgzaam. Ik heb veel geluk met hem. Alleen hij is nog niet gehaast om te scheiden. Hij zegt dat het juiste moment gevonden moet worden.
Veronika balde haar handen tot vuisten. De meisjes spraken zacht en wierpen af en toe een blik op haar, maar haar gehoor was uitstekend. Had haar man echt een ander aan de kant? Dat kon niet! Maksim hield van zijn vrouw en zou haar nooit bedriegen. Nee… Het was nauwelijks te geloven.
— En die partner van hem is ook irritant. Ze kruipt voortdurend tegen hem aan en hij lijkt dat te beantwoorden. Hij vraagt om niet jaloers te zijn, maar hoe kan ik dat? Ik moet hem toch al met zijn vrouw delen.
