Het was op dat moment dat María Teresa iets hoorde dat voorgoed het verloop van haar leven zou veranderen.

Terwijl Rogelio met de inspecteurs aan het discussiëren was over de noodzaak om de achterste kamer te controleren, klonk er vanuit de afgesloten ruimte een geluid dat daar niet had mogen zijn.

Het kenmerkende geluid van iemand die beweegt, gevolgd door wat een gesmoorde hoest leek. María Teresa had het gevoel dat de wereld om haar heen stilstond.

Vijftien jaar lang had ze een bijna bovennatuurlijke auditieve gevoeligheid ontwikkeld voor elk geluid dat met Ana in verband kon worden gebracht. Maar dit geluid was anders. Het was niet het product van een door hoop gekwelde verbeelding. De inspecteurs hadden het ook gehoord.

“Is er iemand binnen?” vroeg inspecteur Herrera rechtstreeks aan Rogelio.

“Nee, niemand,” antwoordde Rogelio met een wanhoop die hij niet langer kon verbergen. “Het moet een dier zijn geweest dat binnen is gekomen.”

Maar op dat moment klonk er een ander geluid dat geen enkel dier had kunnen produceren. Een menselijke stem, zwak en vervormd, maar onmiskenbaar menselijk, die om hulp leek te vragen.

María Teresa liep naar de gesloten deur van de kamer en schreeuwde, in navolging van een impuls die al vijftien jaar aanhield, uit alle macht:

“Ana, Ana, ben je daar?”

Het antwoord dat van binnenuit kwam, was de bevestiging van een wonder waar ze al meer dan 5.000 dagen op had gewacht.

“Mam, mam, ik ben het.”

De daaropvolgende 30 minuten waren een wervelwind van emoties, acties en onthullingen die elk rationeel begrip van wat er de afgelopen 15 jaar in de wijk Santa María was gebeurd, te boven gingen.

Inspecteur Herrera vroeg onmiddellijk via de radio om versterking van de politie, terwijl zijn collega’s de leiding namen over de bewaking van Rogelio, die in totale paniek was geraakt.

María Teresa begon wanhopig op de deur van de afgesloten kamer te bonzen, riep Ana’s naam en beloofde haar onmiddellijk daar weg te halen.

“Ana, mijn meisje, ik kom voor je. Ik ben hier, dochter,” herhaalde María Teresa, terwijl de tranen haar verhinderden helder te zien.

Vijftien jaar van pijn, hoop en wanhopig zoeken kwamen samen in de momenten van absolute zekerheid dat haar dochter leefde en slechts een paar meter van haar verwijderd was.

Vanuit de kamer kwamen aarzelende reacties die Ana’s identiteit bevestigden, maar ook lieten zien in wat voor een verwoestende staat ze verkeerde.

“Mam, ik kan er niet uit. De deur zit op slot. Ik ben erg zwak.” Ana’s stem was veranderd in de vijftien jaar gevangenschap.

Het klonk heeser, meer gebroken, met de trage cadans van iemand die de gewoonte van normale gesprekken was kwijtgeraakt.

Maar María Teresa herkende haar meteen.

De politie arriveerde in minder dan 10 minuten. De verantwoordelijke officier, commandant Luis Vega, nam onmiddellijk de controle over de situatie over. Hij arresteerde Rogelio, beveiligde de plaats delict en zorgde ervoor dat de kamer waar Ana gevangen zat, voorzichtig werd geopend.

Toen ze eindelijk de deur wisten te openen, troffen ze het tafereel aan dat tegelijkertijd het gelukkigste en meest verwoestende moment in Maria Teresa’s leven was.