“Je kansen grijpen is geen zonde,” zei mijn grootvader toen ik de papieren ondertekende. “En hulp nodig hebben ook niet.”
Eindelijk studeerde ik af, bouwde ik een carrière op en creëerde ik een stabiel leven, een leven dat echt van mijzelf was. Een leven waarin ik niet langer iemands ego hoefde te strelen. Maar elke keer dat ik mijn ouders bezocht, herhaalden dezelfde patronen zich. Alina werd overladen met complimenten. Ik bleef op de achtergrond, het meisje dat het goed deed, alsof ‘het goed doen’ het enige was wat ik ooit had mogen zijn.
Ik dacht dat afstand me zou beschermen. Ik dacht dat succes dit alles zou uitwissen. Maar toen Helen en Thomas op mijn deur klopten en om 75.000 dollar vroegen voor Alena’s extravagante bruiloft, begreep ik het eindelijk. Mijn verhaal met hen was nog niet voorbij. Het was een lont die op het punt stond aangestoken te worden.
Het verzoek kwam op een dinsdagavond, een van die stille avonden waarop de stadslichten, die ik door mijn raam zag, bijna diffuus leken. Helen en Thomas zaten stokstijf op mijn bank, hun handen ineengeklemd alsof ze zich voorbereidden op een voorstelling in plaats van een gesprek. Ik had beter moeten weten. Mijn ouders zaten alleen zo als ze iets belangrijks wilden, iets onmogelijks.
vervolg op de volgende pagina
