Mikhail en Valeria trouwden in 1960 in een grauwe, maar ook eenvoudige, vreugdevolle Sovjet-Unie. Hun huwelijksleven was verre van een sprookje: lage lonen, lange wachttijden in winkels, gedeelde appartementen… maar wel een hechte band. Ze beloofden elkaar: nooit hun gevoelens te verbergen, altijd openhartig te spreken, zonder te mokken of hun stem te verheffen.
Het enige ongebruikelijke detail: vanaf het allereerste begin had Valeria een eigenaardige regel ingesteld. Ze nam een schoenendoos mee naar zolder en vroeg haar man om één heel specifiek ding: die doos nooit open te maken. Zestig jaar lang respecteerde Michail dit pact, hoewel zijn nieuwsgierigheid hem nooit helemaal verliet.
Valeria’s geheim: woede omzetten in poppen.
Op een dag, toen Valeria erg zwak was, riep ze haar man en vroeg hem de doos te brengen. Mikhail verwachtte van alles: brieven van een voormalige geliefde, compromitterende documenten, een familiestuk… Maar hij vond er slechts twee kleine gebreide poppetjes en een grote hoeveelheid geld netjes geordend in.
Geïntrigeerd vraagt hij Valeria ernaar. Ze onthult vervolgens haar geheim: haar grootmoeder had haar geleerd om, om ruzies te vermijden, haar woede om te zetten in breien. Telkens als ze voelde dat haar humeur oplaaide, zonderde ze zich af om een pop te breien. En tegen de tijd dat ze er een af had, was haar innerlijke onrust verdwenen.
