— Is er iets gebeurd? — zijn stem werd voorzichtig.
Ze sloeg langzaam haar ogen naar hem op.
— Waar is het geld, Roma?
Zijn gezicht werd een ogenblik onzeker, daarna probeerde hij verbaasd te lijken.
— Welk geld? Waar heb je het over? Zoek je je spaarpot? Maar jij zei toch zelf dat…
— Het geld. Uit de doos. Vierhonderdduizend, — articuleerde ze, zonder haar stem te verheffen. Elk woord klonk als een tik van een klein ijshamertje.
Hij zweeg; zijn blik schoot door de keuken en vermeed die van haar. Hij deed de koelkast open, deed hem weer dicht. Wreef over zijn nek. Die nerveuze drukte was veelzeggender dan welke bekentenis ook. Ze was niet boos. Ze bestudeerde hem, zoals een entomoloog een onbekend insect bestudeert, om zijn primitieve reflexen te begrijpen. Uiteindelijk hield hij haar priemende blik niet meer uit.
— Ik heb het aan Denis gegeven… — perste hij eruit, terwijl hij ergens naar de vloer staarde. — Begrijp je, hij had het harder nodig. Bij hem en Lera stond alles op springen, zij wilde zó graag naar Thailand… En hij zit nu echt helemaal krap bij kas. Ik bedoelde het goed, voor de familie…
Hij praatte nog door, over broederplicht, over dat relaties belangrijker zijn dan ijzerwerk, dat hij alles later wel terug zou geven, ooit. Inga luisterde niet. Ze stond op. Roma trok instinctief zijn schouders op, alsof hij een schreeuw, een klap, een schandaal verwachtte. Maar zij liep zwijgend langs hem heen naar de voordeur en gooide die wijd open, zodat de koele lucht van het trappenhuis naar binnen stroomde.
— Je hebt precies vierentwintig uur om alles tot de laatste cent terug te brengen, — haar stem was volkomen vlak, zonder ook maar één trillende noot. — Ga naar je broer, smeek, bedel, verkoop zijn nier — het kan me niet schelen. Dat is jouw probleem. Maar als er morgen op ditzelfde tijdstip geen geld in die doos ligt, hoef je hier niet meer te komen.
Roma verstarde en keek haar met wijdopen ogen aan. Toen begreep hij eindelijk dat dit geen hysterie was. Het was een vonnis.
— Inga, wat doe je… Je meent dit toch niet serieus…
Ze antwoordde niet. Ze bleef hem alleen aankijken, met de deur open. Hij zette een stap naar haar, toen nog één, en stond op de overloop. In de volgende seconde viel de deur met een zachte, maar definitieve klik vlak voor zijn neus dicht. Hij hoorde hoe aan de andere kant de sleutel twee keer in het slot werd omgedraaid.
